Getuigenissen met tag 'anorexia'

Hanneke

© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Hallo, mijn naam is Hanneke de Heer en ik ben blij te lezen over de getuigenissen op deze site! God is goed, en verandert levens, net als de mijne:

Nooit kon ik keuzes maken in mijn leven. Ik wist niet waar ik goed aan deed. Ik kreeg niet de bevestiging waar ik zo naar verlangde, dat het oke was wie ik ben, met al mijn fouten en mijn goede dingen. Ik verlangde enorm naar iemand die naar me wilde luisteren, maar die leek er nooit te zijn.
Het maakte mij alleen en van een vrolijk onbezorgd kind raakte ik in een isolement.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Anorexia
Het enige wat mij goed deed voelen was als ik minder ging eten en het presteerde om steeds meer af te vallen. Als ik honger kreeg ging ik sporten om zo controle te kunnen houden. Ik besefte niet hoe ver weg ik raakte van relaties met mensen. Enorme angst om met iemand oog in oog te praten viel over me, alsof ze dwars door me heen zouden kijken en ontdekken wat voor zelfhaat ik van binnen had. Mijn gevoelens durfde ik nooit te uiten.

Mijn werk was een overleving en als ik thuis kwam was ik totaal iemand anders. Alles draaide om het eten en loog als ik iemand vroeg of ik al gegeten had, ik raakte zelfs geobsedeerd in het sporten op een lege maag.

Op naar Australië
Depressie maakte dat niks er meer toe deed. Ik wilde weg uit mijn huidige leven, op wat voor manier dan ook en besloot een reis naar de andere kant van de wereld te maken.

Doordat mijn omgeving veranderde besefte ik dat God bestaat en kon er niet omheen dat er een Schepper is die de natuur zo mooi heeft gemaakt. Ook gunde ik mezelf voor het eerst letterlijk stil te staan. Beetje bij beetje ging ik beseffen dat ik hulp nodig had.

Hoewel deze reis me dat liet zien, had ik moeite het te accepteren, ik vond altijd dat als je aan jezelf gaat werken, het egoistisch is. Ik had zo’n laag zelfbeeld, ik deed er niet toe en laat staan dat ik van mezelf kon houden. Hoewel het me beangstigde besloot ik terug te gaan en een instantie te zoeken die mij kon helpen.

Hoop
Het begon met Anorexia eetgroepen waar ik alleen maar meer van ging afvallen door de “concurrentiestrijd” die er tussen die meiden heerste. Hoewel ik dacht met een paar gesprekken wel even te veranderen, ging ik van maatschappelijk werker naar psychiater en uiteindelijk naar een 24 uur opvang, De Hoop, een christelijk therapie centrum in Dordrecht. Daar werd ik pas echt met mezelf geconfronteerd en hoe ik probeerde controle te houden. Het eten aan tafel, een pijnlijke rode draad in mijn leven; mensen die naar je kijken wat je eet, hoeveel je eet. Het kostte me een jaar om uiteindelijk mezelf de tijd en rust te geven om een normaal leven te kunnen leiden, zonder te hoeven nadenken over mijn eetpatroon.

Het doel van mijn leven, het verlangen er niet meer te zijn, veranderde van schaamte en angst in hoop. Ik leerde mijn gevoelens te uiten. Tijdens een werkweek in de therapie, heb ik voor het eerst beseft dat het een keuze is, om te (willen) leven. De zelfdestructieve gedachten haalden me zo naar beneden dat ik wel een keuze moest maken. Ik kon er niet omheen, ik verlangde zo naar erkenning!
Dwars tegen al mijn gevoelens in, maakte ik de keuze voor gebed tot God en ben ik bevrijd van mijn zelfdestructieve gedachten, zelfmoordgedachten en depressie.

Het was stil
De volgende dag kan ik me herinneren dat ik geen énkele negatieve gedachte had. Geen ENKELE. Ik ging beseffen hoe mooi de natuur was en ik kreeg energie terug en dankbaarheid. Ik koos voor het Leven. Ik kon wel janken van blijdschap en wist dat Jezus het leven was en was benieuwd om Hem te leren kennen. Ik wist 1 ding zeker: dat ik voor God wilde leven, omdat Hij mijn leven gered heeft van de dood. God bevestigde dit met de belofte uit Psalm: 118:17: Ik zal niet sterven, maar leven en de daden van de HEER verkondigen!

De periode daarna was niet gemakkelijk, hoewel het steeds beter ging, en ik gewoon echt kon zijn en niet hoefde te focussen op anderen om mij heen. Ik kreeg zin om voor fotografie te gaan studeren en hierin te ontdekken wat beauty is in de wereld. Een jaar later, uit therapie, wist ik 1 ding zeker: dat ik voor God wilde leven, omdat Hij mijn leven gered heeft van dood.

Uit dankbaarheid liet ik me dopen en ik zette een stap om Hem te volgen en sindsdien weet ik dat God in mij veel sterker is dan wat dan ook! Ik besloot mijn baan op te zeggen en mijn nieuwe passie te volgen: fotografie studeren en de bijbel. Via YWAM (Youth With a Mission) heb ik me aangemeld voor een DTS (Discipel Training School) en Fotografie in Hawaii.
Een droom werd werkelijkheid. God moet wel van mij houden!

Pas daar was het dat ik dingen uit het verleden kon overgeven aan God en kon loslaten. Het verlangen om uit de bijbel te lezen werd steeds groter en de relatie met God werd echt, als een vriend die met me praat. Voor het eerst voelde ik me vrij!!

Na de DTS
Na de DTS ben ik verder gaan reizen. Een reis rond de wereld als zendeling en fotografe met als focus op de bijbel en worldview heeft mijn perspectieven totaal veranderd. Tijdens deze reis ben ik geconfronteerd met het welzijn van de mensen in vele landen. Ik kreeg de kans van God er voor anderen te mogen zijn, waar dan ook in de wereld.

Deze ontdekkingsreis heeft me duidelijk gemaakt dat het niet om mij gaat, mijn leven, mijn comfort, mijn vrienden. Het gaat om de liefde van God in iemands leven en het belangrijkst is dat te kunnen delen, waar je ook bent. En bovenal vond ik de grootste schat die ik maar kan bedenken: zoveel vreugde, door de mensen die ik ontmoette, ongeacht hun levenssituatie.

Elke dag is een uitdaging, het maakt niet uit waar je bent. Ik dacht dat ik zelf dingen kon veranderen, maar nooit durfde ik een keuze te maken om te vertrouwen dat God mij kan veranderen. Ik dacht dat ik geen angst kende, totdat ik in de spiegel keek. Ook nu, alsof het lijkt dat mijn leven perfect lijkt te gaan, blijft het keuzes maken, weten wat de opties zijn en wat waarheid is en wat leven/hoop geeft in die keuze.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Want Ik weet, welke gedachten Ik over u koester, luidt het woord des HEREN, gedachten van vrede en niet van onheil, om u een hoopvolle toekomst te geven. Jeremia 29:11

Dat gaat soms dwars tegen gevoel en controle in. Maar uiteindelijk levert het vrijheid, en zekerheid op. Weten wat je zwakheden zijn, maakt het makkelijk te zien wat je valkuilen zijn en waarin je je soms kunt bevinden. En je hebt mensen om je heen nodig en die er voor je willen zijn. Erop vertrouwen dat diegene jou wil helpen. Een goede relatie opbouwen kost tijd en is soms pijnlijk. Maar ik kan niet zonder en ik denk dat niemand dat kan. Dat is God’s Hart, een relatie met ons te hebben. En Hem vertrouwen, dat Hij alleen maar het allerbeste wilt voor jouw leven.

Hanneke is momenteel voor haar studie op Hawaii. Op haar weblog en fotoboek lees je meer.

Petra

© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.
Niemand haat ooit zijn eigen lichaam, integendeel: men voedt en verzorgt het zoals Christus de kerk.Efeze 5:29

Hallo allemaal,

Ik ben Petra, 34 jaar en getrouwd. We hebben 2 kinderen: Een dochter van 9 jaar en een zoon van 5 jaar. Twee-en-half jaar geleden ben ik tot bekering gekomen en heb een levende relatie met Jezus Christus ontvangen.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Ik ben hersteld van anorexia. Hoewel ik het nog steeds moeilijk vind om het uit te spreken.

Ik kom uit een christelijk gezin. We waren met ons negenen: Vader, moeder, 5 broers en zussen, oma en ik. Het geloof, de buitenkant, hard werken en niveau was erg belangrijk. Geld was er genoeg en zo werden we ook vaak in het dorp beken: het perfecte gezin. Aan de andere kant was er ook veel liefde en gezelligheid.

De familie van mijn vaders kant had veel invloed op ons gezin. Trots, hoogmoed en “de wáre kerk” waren zo belangrijk, dat ze uiteindelijk een eigen kerk hebben gesticht en in een sekte zijn beland. Mijn ouders waren als enige niet hierin mee gegaan, dus werden we verstoten. Dit had grote gevolgen voor ons als gezin.

Op mijn 12e werd mijn moeder depressief en werd regelmatig opgenomen in psychiatrische inrichtingen, ook heeft ze een zelfmoord poging gedaan. Mijn vader werkte hard en oma zorgde voor ons of af en toe een kindermeisje.

Ik heb mij altijd de minste gevoeld. Als persoon stelde ik niet zoveel voor, iedereen kon alles net iets beter, was mooier en als het thuis niet goed ging, dan lag dat aan mij. Of tenminste: zo dacht ik. Toch stond ik bekend als het zonnetje in huis. Ik geloofde in God, maar had daarnaast veel angsten en hallucinaties. Ik had het idee mijzelf te verliezen en had geen controle meer over mijzelf.

Ik was ongeveer 16 jaar toen ik begon met minder eten bijv. geen koeken eten of zwarte koffie drinken en zo kreeg ik mijzelf onder controle. Op mijn 17de kreeg ik verkering met de jongen die nu mijn man is. Ik moest stage lopen in een jongerencentrum en ging op kamers. Alles kwam tegelijk, ik had het gevoel aan zoveel eisen te moeten voldoen, ik had er geen grip op.

Vanaf dat moment ging het bergafwaarts. Ik ging al minder eten. Hele dagen zat het in mijn hoofd: “wel eten, niet eten, ik ben lelijk, ik kan niets, dom, dik” enzovoort. Op een gegeven moment woog ik 46 kilo, ik werd achterdochtig naar mensen, slikte afslankpillen, laxeerpillen, afslankgels en moest op gegeven moment stoppen met mijn studie jeugd- en jongerenwerk en ging weer thuis wonen.

Toch heb ik het heel lang geheim kunnen houden. Mijn vriend en mijn vriendin wisten het wel, maar ik had het er niet veel over. Het bleef mijn geheim, dat was veilig. We trouwden en ik dacht dan gaat het vast wel beter. Maar het werd alleen maar erger er moest gekookt en gegeten worden.

Boodschappen doen was iets vreselijks, wat halen we in huis en wat niet. We hadden ons winkelkarretje gescheiden. De ene helft voor mij en de andere helft voor mijn man. Hij moest ook persè die route nemen in de winkel die ik wilde, anders was ik de kluts kwijt. Sommige dingen moesten ook verplicht ergens anders gehaald worden, daar zat dan bijvoorbeeld 1 calorie minder in.

Lichamelijk contact werd steeds moeilijker. Niemand mocht mij aanraken. Ik ging nog meer sporten, fietsen, lopen, rennen, trap op, trap af. Echt alles in het extreme. Vier uur sporten achter elkaar zonder eten, geen probleem. Ik gaf mezelf ook nog op de kop, want het had altijd nog wel sneller, harder of langer gekunt. Het was nooit voldoende.

Soms kookte ik, ging aan tafel zitten en zat te kijken hoe mijn man het op zat te eten. Ik leed op gegeven moment mijn eigen leven en leefde van schuldgevoel naar schuldgevoel.

Van een vriendin kreeg ik een dagboekje om van me af te schrijven. Hier heb ik 2 keer wat in geschreven. Ik citeer een stukje uit 1994:
“Ik ben er heel diep in weggezakt. Ik voel me als ik niet eet schuldig, ik voel me als ik wel eet schuldig, ik voel me schuldig als iemand mij wat aanbied en ik zeg nee! Ik voel me schuldig tegenover mijzelf als iemand mij eten aanbied en ik zeg ja! Ik ben geestelijk zo moe, en lichamelijk voel ik niks. Ik sta er mee op en ga er mee naar bed. Ik fiets ermee, ik werk ermee, ik eet ermee, ik praat ermee, nooit één moment rust.”

Hierna ben ik in therapie gegaan. Ik heb daar leren eten, en mijn gevoel weer te leren voelen. Ik durfde op een gegeven moment niet meer heen. Het was zo beangstigend om weer te voelen. Mijn man moest me er heen sleuren, hij bracht me tot aan de deur, en wachtte tot de deur weer dicht ging en haalde me aan het eind van de dag weer op.

3 jaar later heb ik weer een stukje geschreven: “De maat is vol van al dat gepieker, eindelijk kom ik erachter na zo`n 3,5 jaar dat het niet overgaat. Ik kom erachter dat douchen ook vreselijk is. Ik sla mijn armen altijd om mijn buik, zodat ik mijn lelijke lichaam niet hoef te zien en toch kijk ik dan en dan voel ik me weer schuldig, het is net of ik mezelf pijn wil doen, zodat ik dan niet wil eten, maar dan pak ik toch weer eten en dan voel ik weer rot. Ik ga er alleen nog maar op achteruit.”

Dat was natuurlijk niet zo want ik ging dingen signaleren en ik kreeg weer gevoelens die ik niet meer kende, het waren gevoelens van angst, boosheid en verdriet, het voelde zo ellendig, dat ik het gevoel had dat ik dood ging. Ik kon het niet meer dragen, mijn lichaam en geest konden niet samen gaan, het was uit ballans. Soms viel ik zomaar weg en viel dan in een diepe slaap. Dat gebeurde regelmatig.

Ons huwelijk ging niet meer goed, door nog andere dingen die er bij kwamen. We hadden niet veel met God, we geloofden wel, maar deden er niet veel mee. Op een gegeven moment zouden we uit elkaar gaan, maar het bijzondere was dat we 1 keer samen hebben gebeden: God help ons!!!
Toch wilden we het samen weer opnieuw proberen. Later hebben we 2 prachtige kinderen van God ontvangen. Hoewel ik de zwangerschappen niet makkelijk vond, omdat mijn lichaam veranderde. Maar door 4 jaar therapie had ik alles wel aardig onder controle en leefden we gewoon ons leven.

God heeft ons gebed 8 jaar later verhoord. Ik begon een dieper gevoel van emotie te missen eigenlijk was ik op zoek naar God. Op zoek naar geliefd te worden. Door project doelgericht leven (een bijbelstudie) en een interkerkelijk koor kreeg ik een relatie met Jezus. Ik vond het zo bijzonder hoe deze mensen vol van God waren. Ik begon steeds meer te begrijpen: “God kijkt naar mij en Hij vindt mij mooi.”

Eenmaal op een zondagochtend in een fijne gemeente, VBG Groningen beland, heb ik alleen maar gehuild. Ik kwam erachter dat ik mocht zijn wie ik ben. Ik begon bijbel te lezen en kon niet meer stoppen (dat was pas een goede afslankmethode). En zo kwam ik bij die tekst van Ef 5:29. Ik zal hem nog een keer voorlezen:
Want niemand haat zijn eigen lichaam, maar voedt en verzorgt het zoals Christus de kerk.

Ik ben op mijn knieën gegaan en gezegd: “Heer hier ben ik. Ik kan het niet meer. Vergeef mij, Heer. Hoe kan ik mijn eigen lichaam nog steeds zo haten, terwijl God het heeft gemaakt, zoals Hij het heeft bedoeld? Wilt U mij veranderen. Ik geef mij zelf aan U, wilt U mij genezen”

Ik ben een herstel-programma gaan volgen: Celebrate Recovery. Ik heb dit doorlopen met nog 3 fantastische vrouwen (zussen) en er is mij zoveel meer duidelijk geworden. Ik heb kunnen vergeven wat anderen mij hebben aangedaan. Ook ik heb veel mensen, vooral mijn lieve man en familie en vrienden, verdriet gedaan. Maar God heeft mij vergeven. Nu kan ik ook mijzelf vergeven.

Ik leef niet meer van schuldgevoel, naar schuldgevoel. Ik ben vrij!!! Uit genade.

Ik heb verschillende therapieën gevolgd en dat was goed, dat moest ook, maar God is de heelmeester van Geest, ziel en lichaam. Het bijzondere hiervan is, dat ik dacht dat het heel goed met mij ging, dat was ook wel zo. Beter dan het eerder was, maar het zat altijd in mijn hoofd, ik hield het nog steeds onder mijn controle. Er zat nog steeds veel angst, om niet dik te worden, eigenlijk om niet geliefd te worden.
Maar het is nu weg, uit mijn hoofd, Geest en lichaam kunnen weer samen gaan. In begin ervoer ik dat als een rust, nu als een intense vrede met God.

Oh ja, ik word nog steeds aangevallen, je moet toch maar weer sporten, wat zal het heerlijk zijn om als een veertje door het leven te gaan, alsof ik dan meer gewaardeerd wordt, alsof mijn identiteit aan mijn uiterlijk afhangt.
Maar mijn identiteit is in Christus. Een aantal weken geleden heb ik te horen gekregen dat ik reuma in de weke delen heb en hypermobiliteit, dus altijd pijn en moe. Ook is er geconstateerd dat er een stukje bot beschadigd is, waarschijnlijk door sporten en bevallingen. Dit kan gekomen zijn omdat ik mijn lichaam niet goed heb verzorgt en heb kunnen luisteren naar mijn lichaam en daar nu de gevolgen van moet ondergaan. Ook daar pakt satan mij op, zo van, voel je maar weer lekker schuldig. Maar ik stuur het weg in de naam van Jezus. Want het zijn allemaal grote leugens die in je hoofd zitten. Zoals het staat in de bijbel: Onderwerp u dus aan God, maar verzet u tegen de duivel en hij zal van u wegvluchten. — Jakobus 4:7-8

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Dit is wat ik voor God mag doen, dienen vanuit ervaring. Wie ben ik, dat ik hier mag staan? Ik? Ik ben een parel in Gods hand. Echt, God kan genezen. Door zijn zoon Jezus heeft Hij alle pijn en verdriet gedragen opdat ik mag leven zoals Hij dat heeft bedoeld. Beken eerst je hoogmoed. Ik bedoel hiermee, dat je moet ontdekken dat je het zelf niet kan. Kies radicaal voor God. Stel je leven onder de heerschappij van Jezus. Dan komt de rest ook wel.

Ik weet als geen ander om het alleen te willen op lossen. Dat van mij is nooit erg genoeg. Er is altijd wel iemand dunner dan ik. En dit is wat ik anderen wil vertellen, alsjeblieft deel het. Kom uit die schelp, laat God het openbreken, dan mag je de parel worden, zoals God jou heeft bedoeld.