Getuigenissen met tag 'zelfmoordgedachten'

Robert

© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

In God geloven ??
Dat doen alleen mensen die geestelijk nooit volwassen zijn geworden…

Zo dacht ik er tenminste rond mijn twintigste over.
Als kind was ik wel gelovig geweest en had sinds de kleutertijd zelfs het vaste voornemen gehad om de mensen in Afrika van Jezus te gaan vertellen. Op twaalfjarige leeftijd ben ik dan ook naar het kleinseminarie gegaan om pater te worden.
Maar och, de puberteit begon en meisjes zagen er toch wel erg interessant uit. Het idee dat ik als priester niet zou mogen trouwen kon ik niet zo goed verwerken. Begon me in die tijd ook te schamen dat ik in God geloofde.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Geestelijke dorst

Op mijn zeventiende begon ik de godsdienst van de Egyptenaren en van de Eskimo’s te bestuderen om er een werkstuk voor school van te maken. Dook daarna in het hindoeïsme en begon yogalessen te volgen. Het was alsof ik in een wijde, nieuwe wereld terechtkwam, bevrijd van het keurslijf van dat kerkachtige christendom. Ik wilde me helemaal schoonvegen van alle oude gedachten en opvattingen en een nieuw leven beginnen.

Op de yogalessen ontmoette ik iemand die zich ook in allerlei geestelijke werelden verdiepte en daarbij hasj rookte. Het leek mij reuze boeiend om mijn eigen bewustzijn onder invloed van geestverruimende middelen te zien veranderen, terwijl ik er zelf toeschouwer van bleef. Ik begon hasj te roken en later LSD in te nemen. Was hevig enthousiast over alle dingen die ik ontdekte en stortte me in de wereld van de oosterse filosofieën. Het Tibetaanse dodenboek maakte diepe indruk op me en ook de I Tjing, een Chinees orakelboek. Ook de tarot en het zenboeddhisme spraken mij erg aan. En daarnaast snuffelde ik aan de wereld van de magie, de astrologie, de antroposofie, de Indiaanse mescalinewereld enz. enz. Kortom, ik had een verschrikkelijke geestelijke dorst.

Soms zonderde ik me af in de natuur om door te vasten een doorbraak in mijn geest te bewerken. Wilde het echte leven vinden, de echte vrijheid, de waarheid en de zin van het bestaan en niet, zoals de rest van de massa, vast gekluisterd zijn aan tijdelijke dingen om straks in de dood ten onder te gaan.

De avond van ons huwelijk sloeg ik zomaar de Bijbel open. Ik las het scheppingsverhaal en het viel me voor het eerst op dat er behalve de boom van kennis van goed en kwaad (waar ik al aardig van gesnoept had) ook een “boom des levens” bleek te bestaan.
Die moet ik hebben! En ik had een sterke verwachting dat er het komende jaar veel zou gaan gebeuren.

Moe van het zoeken

Na vijf jaar intensief gezocht te hebben zag ik ineens dat ik inderdaad niet op de brede weg van de massa zat, maar wel op een alternatief parallelweggetje dat echter precies dezelfde kant bleek op te lopen, met dus ook hetzelfde einde.
Ik begon moe te worden van al dat zoeken. Het had immers geen zin. Er zat niets anders op dan, net als iedereen, zo op je eigen maniertje door het leven te hobbelen.

Ondertussen was ik, behalve geestelijk, ook letterlijk gaan zwerven. Had een stem in mijn binnenste gevoeld die me zei dat ik naar het noorden van het land moest.
Ik had er geen zin in, maar ervoer heel duidelijk dat die stem volkomen te vertrouwen was. Dus op een gegeven moment vertrokken mijn vrouw en ik met onze twee kinderen in een woonwagentje, getrokken door een tractor.
In die tijd kwam er van werken of studeren niets terecht, ik was er gewoon te onrustig voor.

Leefgemeenschap

Na enkele maanden trekken met de woonwagen troffen we in het noorden van Groningen een grote leefgemeenschap aan van Jezus-mensen. Ze waren gastvrij en wij mochten daar in de tuin een paar dagen bijkomen van al dat reizen.
Dat geloof van hen vond ik maar kinderachtig, maar toch ervoer ik iets heel kostbaars onder hen: een stuk zuivere liefde zonder bijbedoelingen.

Vijf dagen na aankomst besloot ik ineens om Jezus te gaan aanroepen. Niet omdat ik ineens zo gelovig was geworden, maar om anderen en mezelf te bewijzen, dat het christendom een lege dop was, niets anders dan een stel godsdienstige regels en benauwende wetten. Ik wilde op die manier alle christelijke invloeden die op mijn leven ingewerkt hadden met wortel en al uittrekken.

Strijd

Vanaf dat moment ontbrandde er een hevige strijd in mij, alsof er een oorlog uitbrak. Het was op een nacht en het duurde verscheidene uren. Er kwamen mensen bij me om over me te waken en voor me te bidden. Zij begrepen wat er aan de hand was…

Ik zag mijn leven aan mij voorbijgaan: mijn voornemen als kind om echt uit liefde te leven en wat daarvan overgebleven was. Ik voelde me vies, onzuiver, egocentrisch. Werd in die uren in het volle licht gezet en kon mij niet verbergen. De voorgaande jaren hadden heel wat filosofieën en godsdiensten op mijn geest ingewerkt, maar hier was nu iets bezig dat zich rechtstreeks en heel persoonlijk op mijn hart richtte.
Tijdens die uren begon ik ook te ontdekken dat er iets in mij zat, een persoon, een geest, die mij in intelligentie verre overtrof. Tijdens mijn eerste LSD-trip had hij bezit van mij genomen en hij scheen vastbesloten te zijn niet op te stappen.
Aan de andere kant kwam steeds de naam van Jezus op me af en een intens persoonlijke liefde, een liefde zonder oordelen of verwijten.

Losgesneden

Op een gegeven moment bereikte de strijd een hoogtepunt. Ik zag mezelf in het volle licht en schaamde me dood. En daar zag ik die boze geest, ontmaskerd, een wezen met een afschuwelijke, angstaanjagende, diepe haat. En aan de andere kant die grote autoriteit, die macht en intense liefde, verbonden aan de naam van Jezus.
Toen brak ik en schreeuwde het van binnen uit: ,,God, als U bestaat, laat mij dan doodgaan!”, zo schaamde ik me en verlangde ik voor altijd bevrijd te worden. Op datzelfde moment voelde ik een korte, scherpe pijn door me heen gaan, alsof ik losgesneden werd.

Ik werd op dat moment inderdaad echt bevrijd, losgesneden van mijn verleden, dat eeuwig onverzadigde gevoel verdween en de boze geest met enige van zijn trawanten werden met kracht in de naam van Jezus uitgedreven. Het viel mij tijdens het bidden van de mensen die om me heen stonden al op dat iedere keer als ze de naam van Jezus gebruikten, die krachten met angst terugdeinsden.

Geen vroom gedoe, maar reële kracht

De daarop volgende weken kon ik maar niet bijkomen van verbazing. Het is dus echt Jezus waar alles om draait !

De Bijbel werd één grote openbaring voor mij en ieder moment dat ik kon, zat ik er in te lezen. Op een keer las ik dat als iemand ziek is, hij zich met olie moet laten zalven en dat het gelovige gebed de zieke zal genezen. Ik leed sinds twee jaar aan een chronische longinfectie en aan de gevolgen van een hersenzenuwontsteking, dus ik besloot me te laten zalven.
Dat werd gedaan en ik werd op hetzelfde moment genezen. Vanaf dat moment hield ik ook op met roken en het kostte me niet eens moeite. Met de drugs was ik de nacht van mijn bekering opgehouden.

Om me heen zag ik in die tijd vele anderen tot bekering komen en genezen worden, ook veel drugsverslaafden. Het was een hele bemoediging om God ook bij anderen te zien werken. Dit is geen religie, dit is leven! Geen vroom gedoe, maar een reële kracht! God was mijn Vader geworden en ik ervoer Zijn persoonlijke zorg voor mij.

Veel ellende, maar ook vooruitgang

Die ommekeer in mijn leven vond plaats in 1976. God is in het centrum van mijn leven gebleven, maar soms kost dat best wel een hevige strijd om Hem die eerste plaats te blijven geven. Er komen nogal wat strijdtonelen voor in een christelijk leven. Het lijden kan intens zijn, maar de kracht en de vreugde zijn gelukkig sterker. Je ziet ook iedere keer overwinning en dat God daadwerkelijk gebeden verhoort.

Vijf jaar na onze bekering haakte mijn vrouw af en is teruggegaan naar het ‘vrije leventje’. Ik heb enkele jaren alleen voor de vier kinderen moeten zorgen. Die scheiding gaf veel pijn en verdriet, maar juist in die jaren heb ik veel van God mogen ervaren. In praktische dingen hielp Hij, maar ook diepe innerlijke genezingen schonk Hij. “God keert alles ten goede voor hen die Hem liefhebben”, belooft de Bijbel en dat heb ik ervaren. Zelfs door ellende ga je erop vooruit!

Kinderdroom vervuld

Vanaf mijn bekering ben ik er regelmatig op uit getrokken om anderen van Jezus te vertellen, in het begin vooral in cafés en op straat. Vanaf 1987 werkte ik onder vluchtelingen en van hen zijn er heel wat mee naar de kerk gekomen. Gelukkig was onze gemeente een plaats waar een goede prediking was en kracht om mensen te bevrijden en te genezen. Het vluchtelingenwerk spitste zich steeds meer toe op Afrikanen. God was begonnen dat wat Hij in mijn kleutertijd in mijn hart geplant had, uit te werken. Daarna heb ik een jaar als zendeling in West-Afrika gewerkt, ben met een Afrikaanse getrouwd, en we ondersteunen nu mensen daar. God is trouw.
Voor mijn dagelijkse brood werk ik als vrachtwagenchauffeur en vertaler.

Ik ben de Deur

Jezus zegt: “Ik ben de Deur”. Ik hoop dat ook jij door die deur die nieuwe wereld binnenwandelt en dat je er zich niets van aantrekt wat familie, vrienden of buren ervan denken. Mijn bekeringsverhaal is nogal onstuimig – dat komt door mijn verleden en mijn karakter – maar over het algemeen gaat het er minder sensationeel aan toe. Maar de hemel die je dan binnenkomt is er niet minder om !

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

En dat alles begint gewoon met Jezus te vertrouwen, Zijn woorden te geloven en erop te reageren. God is geweldig! Ik ben Hem dankbaar. En ik hoop dat je gauw zult ontdekken hoeveel Hij van je houdt.

Robert heeft ook een eigen website: www.4uall.org

Karin

© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Hoi, mijn naam is Karin, ik ben 28 jaar en 8 jaar getrouwd.

In mijn jeugd ben ik al in aanraking gekomen met het geloof, doordat mijn ouders altijd naar de kerk gingen. Maar ik vond niet dat ik daar op mijn plek was. Omdat ik dyslectisch ben vond ik catechisatie erg moeilijk en ik was bang fouten te maken.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Mijn ouders waren altijd thuis: m’n moeder was depressief en mijn vader heeft een heel zwaar ongeluk gehad waardoor hij niet kon werken.
Op de basisschool ben ik heel veel gepest. In de laatste klas kreeg ik last van epilepsie, en toen ik naar de middelbare school moest ging dat zo slecht dat ik opgenomen ben in een epilepsiecentrum in Heemstede. Daar heb ik 2 jaar gewoond en ik ben daar ook naar school geweest. Omdat ik niet goed mee kon komen is mijn niveau erg omlaag gegaan.

Toen ik weer “thuis” kwam ging ik naar een gewone middelbare school waar ik wederom erg werd gepest. Ik heb in 1 jaar tijd 4 scholen gehad tot ik in Rotterdam op school terecht kwam. Daar heb ik m’n allerbeste vriendin leren kennen, wat ze nu al 14 jaar is.

Op een gegeven moment werd mijn vader heel erg ziek en in 2000 is hij overleden. Ik was toen 19 en ik mis hem jaren later nog steeds heel erg. Voor hij ziek werd was ik al depressief door alles wat er gebeurde, en toen hij is overleden werd het nog erger en liep ik met zelfmoordneigingen. Ik ben toen aan de medicijnen gegaan (Prozac). Na een jaar of 2 aan de Prozac te hebben gezeten, is bij mij geconstateerd dat ik een licht verstandelijke beperking heb waar ik nu hulp voor krijg.

Mijn man heb ik in 2000 leren kennen en hij heeft mijn vader maar 4 weken gekend – toen overleed hij.
Nadat mijn vader is overleden heb ik het geloof de rug toegekeerd en wou er niets mee te maken hebben. Mijn vader was zo gelovig, waarom moest hij dan zoveel pijn hebben tijdens zijn laatste dagen?? Ik was boos! Heel boos!

Ik ben in de tijd heel veel aangekomen. Op een gegeven moment woog ik ruim 320 kg. In 2005 kreeg ik een longembolie die me bijna fataal is geworden, en toen ging bij mij de knop om. Ik heb per meter weer moeten leren lopen. Ik ben toen 100 kg afgevallen en helaas stond toen m’n gewicht stil. In 2006 heb ik een gastric bypass gehad en op het moment weeg ik nog 117 kg.

Op 25-09-08 (1 dag voor het 8 jaar overlijden van mijn vader) heb ik een borstverkleining gehad, per borst hebben ze 2 kg huid verwijderd. Ik ben er erg blij mee. Nu ben ik bezig met de voorbereidingen voor een body-lift (rug en buik in 1x)

Na ongeveer anderhalf jaar kwam de jeugdouderling van mijn oude gemeente een keer bij me langs. We hebben toen een heel gesprek gehad, en we besloten dat ik naar de gemeente van mijn huidige woonplaats zou gaan. Daar ben ik in contact gekomen met die jeugdouderling, een heel fijne man, en ook zijn vrouw heeft mij heel erg geholpen. Ik heb toen besloten om belijdenis te gaan doen en op 8 mei 2006 heb ik m’n belijdenis afgelegd. Ik kreeg de volgende tekst mee: “Werp uw bekommernis op de Here, Hij zal voor u zorgen”. Dat was een erg moeilijke tekst voor me omdat ik heel lang boos ben geweest.

Ongeveer een jaar geleden lag ik op bed met m’n rug en bekken. Ik lag al 15 weken op bed met morfine. Een kennis van mij heeft toen samen met mij gebeden en ik heb toen echt Zijn liefde gevoeld. Tijdens het gebed werd mijn hele lichaam warm en begon te beven. Ik was bang op dat moment maar tegelijk ook weer niet. Na het gebed stond ik op zonder pijn of iets, Hij had me aangeraakt! Het was best eng dat te voelen maar wat er daarna met me gebeurde is met geen pen te beschrijven. Ik kon weer leven, me weer nuttig maken in de maatschappij.

Mijn man is niet gelovig en soms vind ik dat heel erg moeilijk, maar sinds kort heb ik een vriend die ook gelovig is (dat wist ik niet maar nu gelukkig wel dus ik kan heel erg goed met hem praten over het geloof).

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Ik merk nu dat het een heel stuk beter gaat, ik luister heel veel naar opwekking en kan daar heel m’n gevoel in kwijt, ik zing uit volle borst mee. Muziek doet mij heel veel vooral de Opwekking.
Lezen in de Bijbel vind ik erg moeilijk omdat ik dus dyslectisch ben. Ik probeer in een kinderbijbel te lezen en dat gaat redelijk. Die vriend waar ik het net over had helpt me er ook bij. Bidden vind ik ook erg moeilijk, ik weet de goede woorden niet te vinden, maar ik ben er van overtuigd dat het goed gaat komen. Groeien in het geloof hoop ik nog heel erg te doen.

Nu gaat het redelijk, ik merk dat ik er nog lang niet ben, maar ik zie de toekomst weer met vreugde tegemoet!

Hanneke

© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Hallo, mijn naam is Hanneke de Heer en ik ben blij te lezen over de getuigenissen op deze site! God is goed, en verandert levens, net als de mijne:

Nooit kon ik keuzes maken in mijn leven. Ik wist niet waar ik goed aan deed. Ik kreeg niet de bevestiging waar ik zo naar verlangde, dat het oke was wie ik ben, met al mijn fouten en mijn goede dingen. Ik verlangde enorm naar iemand die naar me wilde luisteren, maar die leek er nooit te zijn.
Het maakte mij alleen en van een vrolijk onbezorgd kind raakte ik in een isolement.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Anorexia
Het enige wat mij goed deed voelen was als ik minder ging eten en het presteerde om steeds meer af te vallen. Als ik honger kreeg ging ik sporten om zo controle te kunnen houden. Ik besefte niet hoe ver weg ik raakte van relaties met mensen. Enorme angst om met iemand oog in oog te praten viel over me, alsof ze dwars door me heen zouden kijken en ontdekken wat voor zelfhaat ik van binnen had. Mijn gevoelens durfde ik nooit te uiten.

Mijn werk was een overleving en als ik thuis kwam was ik totaal iemand anders. Alles draaide om het eten en loog als ik iemand vroeg of ik al gegeten had, ik raakte zelfs geobsedeerd in het sporten op een lege maag.

Op naar Australië
Depressie maakte dat niks er meer toe deed. Ik wilde weg uit mijn huidige leven, op wat voor manier dan ook en besloot een reis naar de andere kant van de wereld te maken.

Doordat mijn omgeving veranderde besefte ik dat God bestaat en kon er niet omheen dat er een Schepper is die de natuur zo mooi heeft gemaakt. Ook gunde ik mezelf voor het eerst letterlijk stil te staan. Beetje bij beetje ging ik beseffen dat ik hulp nodig had.

Hoewel deze reis me dat liet zien, had ik moeite het te accepteren, ik vond altijd dat als je aan jezelf gaat werken, het egoistisch is. Ik had zo’n laag zelfbeeld, ik deed er niet toe en laat staan dat ik van mezelf kon houden. Hoewel het me beangstigde besloot ik terug te gaan en een instantie te zoeken die mij kon helpen.

Hoop
Het begon met Anorexia eetgroepen waar ik alleen maar meer van ging afvallen door de “concurrentiestrijd” die er tussen die meiden heerste. Hoewel ik dacht met een paar gesprekken wel even te veranderen, ging ik van maatschappelijk werker naar psychiater en uiteindelijk naar een 24 uur opvang, De Hoop, een christelijk therapie centrum in Dordrecht. Daar werd ik pas echt met mezelf geconfronteerd en hoe ik probeerde controle te houden. Het eten aan tafel, een pijnlijke rode draad in mijn leven; mensen die naar je kijken wat je eet, hoeveel je eet. Het kostte me een jaar om uiteindelijk mezelf de tijd en rust te geven om een normaal leven te kunnen leiden, zonder te hoeven nadenken over mijn eetpatroon.

Het doel van mijn leven, het verlangen er niet meer te zijn, veranderde van schaamte en angst in hoop. Ik leerde mijn gevoelens te uiten. Tijdens een werkweek in de therapie, heb ik voor het eerst beseft dat het een keuze is, om te (willen) leven. De zelfdestructieve gedachten haalden me zo naar beneden dat ik wel een keuze moest maken. Ik kon er niet omheen, ik verlangde zo naar erkenning!
Dwars tegen al mijn gevoelens in, maakte ik de keuze voor gebed tot God en ben ik bevrijd van mijn zelfdestructieve gedachten, zelfmoordgedachten en depressie.

Het was stil
De volgende dag kan ik me herinneren dat ik geen énkele negatieve gedachte had. Geen ENKELE. Ik ging beseffen hoe mooi de natuur was en ik kreeg energie terug en dankbaarheid. Ik koos voor het Leven. Ik kon wel janken van blijdschap en wist dat Jezus het leven was en was benieuwd om Hem te leren kennen. Ik wist 1 ding zeker: dat ik voor God wilde leven, omdat Hij mijn leven gered heeft van de dood. God bevestigde dit met de belofte uit Psalm: 118:17: Ik zal niet sterven, maar leven en de daden van de HEER verkondigen!

De periode daarna was niet gemakkelijk, hoewel het steeds beter ging, en ik gewoon echt kon zijn en niet hoefde te focussen op anderen om mij heen. Ik kreeg zin om voor fotografie te gaan studeren en hierin te ontdekken wat beauty is in de wereld. Een jaar later, uit therapie, wist ik 1 ding zeker: dat ik voor God wilde leven, omdat Hij mijn leven gered heeft van dood.

Uit dankbaarheid liet ik me dopen en ik zette een stap om Hem te volgen en sindsdien weet ik dat God in mij veel sterker is dan wat dan ook! Ik besloot mijn baan op te zeggen en mijn nieuwe passie te volgen: fotografie studeren en de bijbel. Via YWAM (Youth With a Mission) heb ik me aangemeld voor een DTS (Discipel Training School) en Fotografie in Hawaii.
Een droom werd werkelijkheid. God moet wel van mij houden!

Pas daar was het dat ik dingen uit het verleden kon overgeven aan God en kon loslaten. Het verlangen om uit de bijbel te lezen werd steeds groter en de relatie met God werd echt, als een vriend die met me praat. Voor het eerst voelde ik me vrij!!

Na de DTS
Na de DTS ben ik verder gaan reizen. Een reis rond de wereld als zendeling en fotografe met als focus op de bijbel en worldview heeft mijn perspectieven totaal veranderd. Tijdens deze reis ben ik geconfronteerd met het welzijn van de mensen in vele landen. Ik kreeg de kans van God er voor anderen te mogen zijn, waar dan ook in de wereld.

Deze ontdekkingsreis heeft me duidelijk gemaakt dat het niet om mij gaat, mijn leven, mijn comfort, mijn vrienden. Het gaat om de liefde van God in iemands leven en het belangrijkst is dat te kunnen delen, waar je ook bent. En bovenal vond ik de grootste schat die ik maar kan bedenken: zoveel vreugde, door de mensen die ik ontmoette, ongeacht hun levenssituatie.

Elke dag is een uitdaging, het maakt niet uit waar je bent. Ik dacht dat ik zelf dingen kon veranderen, maar nooit durfde ik een keuze te maken om te vertrouwen dat God mij kan veranderen. Ik dacht dat ik geen angst kende, totdat ik in de spiegel keek. Ook nu, alsof het lijkt dat mijn leven perfect lijkt te gaan, blijft het keuzes maken, weten wat de opties zijn en wat waarheid is en wat leven/hoop geeft in die keuze.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Want Ik weet, welke gedachten Ik over u koester, luidt het woord des HEREN, gedachten van vrede en niet van onheil, om u een hoopvolle toekomst te geven. Jeremia 29:11

Dat gaat soms dwars tegen gevoel en controle in. Maar uiteindelijk levert het vrijheid, en zekerheid op. Weten wat je zwakheden zijn, maakt het makkelijk te zien wat je valkuilen zijn en waarin je je soms kunt bevinden. En je hebt mensen om je heen nodig en die er voor je willen zijn. Erop vertrouwen dat diegene jou wil helpen. Een goede relatie opbouwen kost tijd en is soms pijnlijk. Maar ik kan niet zonder en ik denk dat niemand dat kan. Dat is God’s Hart, een relatie met ons te hebben. En Hem vertrouwen, dat Hij alleen maar het allerbeste wilt voor jouw leven.

Hanneke is momenteel voor haar studie op Hawaii. Op haar weblog en fotoboek lees je meer.

Martijn

© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Ik ben Martijn, 21 jaar oud en zit momenteel in de afrondingsfase van mijn studie Bedrijfseconomie. Het lezen en opnemen van getuigenissen van anderen in gesprekken, maar ook via deze website heeft me altijd geraakt en ik hoop dat anderen via dit medium ook weer geraakt mogen worden door Zijn grote hand.

“Waarom ik, en waarom niet zij?” is een vraag die soms nog steeds met me speelt, en dan lees ik de getuigenissen hier en merk ik dat ik blijkbaar toch niet de enige ben… Daarom vind ik deze site nuttig, en wil ik graag mijn bijdrage leveren.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Op basisschool leeftijd kwam ik al in aanraking met (jeugd)psychiaters en therapie. Ik bleek een agressiestoornis te hebben waardoor ik mezelf niet kon beheersen. Iets wat erg uitdagend was bij sommige jongetjes, en dat resulteerde in dat ik iemand het ziekenhuis in sloeg en in therapie terecht kwam. De therapie had succes en ik beheers mezelf nu veel en veel beter, maar de psychiater die ik erbij kreeg hielp niet en dat heeft op latere leeftijd nog grote gevolgen gehad.

In mijn pubertijd begon ik te twijfelen aan het geloof. Waarom heeft God de dingen voor ons gedaan heeft die Hij verhaald in de bijbel? Ik kon al helemaal niet verklaren dat Hij van elk mens hield, zelfs als we zo’n rotzooi van de wereld maken. Ik begon te twijfelen aan de kennis die ik over Hem had, want ik begreep de logica van Zijn daden niet.

Toen ik 14 was ging ik op vakantie naar Noorwegen. Er woont familie en daardoor was ik er al meer dan twintig keer geweest. Mijn neef was in ongeveer dezelfde leeftijd als ik en daardoor bouwde ik daar ook een vriendengroep op. Toen wij halverwege Denemarken waren, kregen 2 vrienden in Noorwegen een dodelijk ongeluk. Eén was op slag dood en de ander werd in kritieke toestand naar het ziekenhuis gebracht. Deze laatste was één van de weinige vrienden die ik echt vertrouwde, en waar ik veel mee over mijn bezigheden praatte. Eenmaal aangekomen kreeg ik het nieuws te horen en snelden we naar het ziekenhuis. De 2e vriend overleed een half uur voordat ik het ziekenhuis bereikte…

* Redactionele noot: We begrijpen dat veel Christenen dit als shockerend kunnen beschouwen. Toch kiezen we er voor de tekst ongecensureerd te plaatsen.

Wij zijn ervan overtuigd dat God liever heeft dat iemand oprecht is, dan dat hij mooi weer speelt.

Voor mij was de conclusie simpel: Als dít de weg van God was met mensenlevens, dan was dit niet mijn weg. Ik verafschuwde God, wist wel dat Hij bestond maar vond Hem een eikel* als Hij dit wenste te doen met mensen op zo’n jonge leeftijd. Als gevolg van dit denken ging ik mijn heil in andere dingen zoeken en werd zodoende een jeugdig crimineeltje. Ik begon met roken. Toen dat niet meer werkte kwam veel alcohol, “geklooi met meiden” en blowen, met als doel zoveel mogelijk afstand doen van mijn gedachten en afstand van de dingen die ik zo graag weer op een rijtje wou hebben. Niets kon me meer schelen, en ik belandde op den duur weer bij een psychiater die ook niets met mijn verhaal kon.

Mijn leven ging verder. Op school had eigenlijk niemand door dat mijn toestand zo verslechterde. Scherpzinnigheid en droog gedrag maakte dat ik over kwam als een humoristisch en vrolijk in het leven staand persoon. Zo ging het tijden lang “goed” en kon ik mijn niet verwerkte verleden negeren, totdat de volgende gebeurtenis voor de deur stond.

Joke
Ik slaagde, ging naar het HBO en kwam in een nieuwe groep vrienden, waaronder ook meiden waarin ik “mogelijkheden” zag. Onverwacht was dat er nog een relatie uit kwam rollen ook, en zo had ik per november verkering met Joke. Binnen een maand nadat ik verkering met haar kreeg, ging haar vader er vandoor met een andere vrouw. Joke had thuis een “zware” opvoeding gekregen en dit was voor mij wederom een bewijs dat bij slechte gebeurtenissen altijd het woordje “God” betrokken was. Joke’s moeder kwam in een inrichting terecht, waardoor Joke in een pleeggezin terecht kwam. Ze was labiel en kon niet meer op haar ouders terugvallen, waardoor ze dat logischerwijs op mij deed omdat ik “haar vriend” was.

De relatie werkte niet en ging na 3 hectische maanden uit omdat het gevoel er voor mij niet was. Joke bleef echter op mij terugvallen omdat ik haar die eerste 2 maanden ook al had doorgesleept, en ik bleef haar ook bijstaan. Deels menselijke interesse (ik zou bijna psychologie gestudeerd hebben), deels inzicht en vriendschappelijke liefde motiveerde me hierin. Ze was als een zusje voor me, en was op dat moment één van de weinig meiden die een plekje in mijn hart gekregen heeft.

Ondertussen bleef ze professionele hulp weigeren, en achteraf betreur ik het dat ik haar mijn ervaring met deze mensen verteld heb, want ik heb nog steeds het donkere vermoeden dat ze mede hierdoor nooit met die mensen wou (proberen te) praten.

Verder in dat jaar kreeg ik een nieuwe vriendin en was ik voor het eerst van mijn leven echt smoorverliefd (het zogeheten roze wolkje). Lang mocht dit plezier echter niet duren, want voor Joke bleek dit de definitieve klap. Zij had altijd gedacht dat ik wel bij haar terug zou komen en dat ik gewoon tijd nodig had. Deze afknapper is de druppel voor haar geweest, en tussen Kerst en Oud en Nieuw 2005 doet Joke een zelfmoordpoging. Ze kwam in een inrichting terecht, en bij “toeval” bij mij in de buurt. Zodoende heb ik Joke daar nog een paar keer kunnen bezoeken.

Net voor Valentijn ging mijn relatie uit, dit keer niet door mijn toedoen want ik was nog steeds smoorverliefd. Een paar dagen later pleegde Joke zelfmoord door voor een trein te springen. Mijn leventje, voor zover ik het nog kon trekken stortte compleet in. Drie maanden kon ik het volhouden met zware depressies en complete geslotenheid. Hulp weigerde ik, en thuis wist niemand van het voorval van Joke af, omdat ik ontzettend bang was voor het oordeel van mijn ouders (die het tot de dag van vandaag niet weten). Uiteindelijk trok ik het niet meer. Ik zou op 28 april (Joke d’r verjaardag) om 12:52 (haar sterftijd) voor “dezelfde” trein gaan springen.

“Bedenk goed wat je vrijdag gaat doen, mijn zoon”

God greep echter in. Woensdag 26 april ging ik stappen met een stel vrienden, en was onderweg naar huis toen ik Hem ontmoette. Het laatste stuk in de trein zat ik alleen, en er kwam een man tegenover mij zitten. Een zwerver, stinkend en oud, ik verdiepte me nog wat dieper in mijn krant. Hij begon te praten over dingen die alleen God weten kon en kan. Details over mijn verleden die niemand wist. Toen ik hem gedag zei en uitstapte zei hij nog: “Bedenk goed wat je vrijdag gaat doen, mijn zoon”. Woorden die ik nooit meer kan vergeten.
Ik wist niet meer wat ik doen moest. Na er een nacht niet over geslapen te hebben besloot ik een vriend van me te bellen.

Volgens hem moest ik bidden, de bijbel openslaan en lezen, God zou dan de rest doen. Nuchter als ik ben absoluut niet het antwoord dat ik wou. Ten einde raad besloot ik het toch te doen en las Romeinen 14;7-10: 7 Niemand van ons leeft voor zichzelf, en niemand van ons sterft voor zichzelf. 8 Zolang wij leven, leven we voor de Heer; en wanneer wij sterven, sterven we voor de Heer. Dus of we nu leven of sterven, we zijn altijd van de Heer. 9 Want Christus is gestorven en weer tot leven gekomen om te heersen over de doden en de levenden. 10 Wie bent u dat u een oordeel velt over uw broeder of zuster? Wie bent u dat u neerziet op uw broeder of zuster? Wij zullen allen voor Gods rechterstoel komen te staan.

Daar ging mijn weerstand. Het kon niet anders meer, het kon niet anders dan dat hier een “hogere macht” aan het werk was. Uit duizenden teksten komt precies dat wat over dood en (Gods) oordeel gaat naar voren. Ik besloot tot uitstel van mijn planning voor vrijdag, en begon me weer te verdiepen in het Geloof. Langzaam maar zeker keerde Hij terug op mijn pad.

Dat jaar ging ik op een bouwproject waar contact met lokale bevolking ook een plek in kreeg, een Christelijk project. We gingen op een zogenaamd ‘cultuurbezoek’, een bezoek aan een gezin dat daar leeft en woont om zo te ‘ervaren’ hoe zij leven. Het gezin waar ik kwam was straatarm, leed honger en zonder hulp zouden ze geen toekomst meer hebben.

“Nee, want God is toch goed?”

Ik vroeg deze vrouw of zij nooit boos op God was, omdat Hij haar dit aan deed en zoveel moeilijkheden op haar pad gaf. Het enige wat ze deed was mij verbaasd aankijken, en de wedervraag stellen: “Nee, want God is toch goed?” Ik was wederom gebroken.

Cynisch als ik was richting God gaf ik Hem nog steeds de schuld van wat me overkomen was. En dat werd daar even recht gezet door een simpele, straatarme Keniaanse die me daar even de waarheid zei in één simpel zinnetje. God werkte voor de tweede keer door de simpelste en armste mensen in mijn leven, Bijbels gezien zeer herkenbaar. Mijn geloof was er, maar dat veranderde mijn verleden niet.

Mijn houding tegenover meiden was wel veranderd, net voor het project was er één met wie ik wellicht verkering zou krijgen, Angela. Zij ging tegelijk met mij op een ander bouwproject en we besloten het project af te wachten. Ze kwetste me hard door op haar project vreemd te gaan, en ik heb haar daarom na het project vriendelijk afgewezen. We bleven echter vrienden, en in november wou ik haar de herkansing geven. Zo gebeurde het dat we in maart alsnog verkering kregen. Deze relatie duurde 11 maanden en heeft vreselijk veel veranderd in mijn leven. Doordat God haar op mijn weg gebracht heeft leerde ik plaatsen wat ik meegemaakt had, en kon ik het langzaam een plekje gaan geven in mijn hart. Ik leerde meer rust kennen in mijn bestaan, en me binden aan een vrouw. Ik leerde over mezelf praten, en kon de beerput in mijn hart aan een ander mens kwijt. Ik leerde mijn talent van inzicht positief gebruiken, en kon met mensen praten om zodoende hun met hun problemen te helpen. Kortom: Ik vond eindelijk vrede met mezelf!

Maar wederom helaas. Ook deze relatie werd beëindigd. Angela ging weer vreemd, en kon de gevolgen van haar eigen vreemd gaan niet dragen. Daardoor was ik genoodzaakt haar voor het blok te zetten waardoor ze het uitmaakte en viel ik weer terug in een gat.

We begonnen als goede vrienden, en dit keer was ik degene met de illusie dat ze vanzelf wel bij me terug zou komen. Ik raakte zwaar in haar teleur gesteld. Omdat ze zoveel voor me betekende deed ze me des te meer pijn. Ik ging zelfs nog met haar op zo’n bouwproject en werd daar helemaal hard onderuit gehaald. Mijn fallback was weg, en ik vreesde dat de geschiedenis met Joke zich zou gaan herhalen. God was weer ver weg, en ik kon de rust die ik had niet meer terugvinden.
Angela wou na het project gewoon ‘vergeten’ en als vrienden verder gaan maar ik kon dat niet meer aan. Ze had zoveel voor me betekend en het eindigde op zo’n vreselijke manier… Wederom werd ik depressief en speelden de gedachten over zelfmoord, wederom was God voor mij ver weg.

Hoe ik weer op het rechte pad gekomen ben is ook wonderlijk. De term ‘fake it till you make it’ speelde op, feitenkennis over de bijbel ook en mijn Geloof was wel zo vast dat ik het niet compleet wou en kon laten vallen. Gesprekken met vrienden en doorzettingsvermogen hebben me uiteindelijk terug naar God gebracht. Ik kreeg het gebed hiernaast doorgestuurd, kende hem al maar met de timing van die vriend die hem stuurde barstte ik weer. Langzaam kreeg ik weer rust. Nu met mezelf en zonder partnerhulp, wat voor mezelf alles weer duidelijk op een rijtje zette. Iets wat ik bijna 6 jaar met sommige dingen niet gekund heb.

Soms vraag ik me nog af waarom God juist mij heeft uitgezocht om de naam van Jezus zo letterlijk in mij waar te maken (Jezus = God Redt). Zijn wegen zullen ondoorgrondelijk blijven, en ik zal me erbij neer moeten leggen.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Het geloof kwam me niet aanwaaien: Ik werd duidelijk op feiten gedrukt en heb daarmee de push gehad in de juiste richting, maar uiteindelijk moet je Gods uitgestoken hand wel zelf pakken. (God geeft alle vogels te eten, maar ze moeten er wel voor vliegen.) Ik hoop dat mensen die niet geloven en dit lezen toch mogen besluiten Zijn weg als de ware aan te nemen. Geloven is geen garantie dat het je goed af zal gaan in dit leven, het is echter wel een redmiddel. Jezus is ook voor jou gestorven, en de enige manier om hierin mee te gaan is door hem te accepteren in JOUW leven, Amen!

Omwille van de privacy zijn de namen Martijn, Joke en Angela gefingeerd.