Mijn Getuigenis

Toen ik de Heer nog niet kende, was Hij er al voor mij…

Ik ben Eugene, geboren in Kortrijk (België) in september 1954. Ik werd geboren in een groot gezin. Als de oudste van acht kinderen groeide ik op bij mijn grootouders tot 7 jaar en verder bij mijn ouders.
Ik raakte aan de drank toen ik ongeveer 18 was en dat duurde ongeveer tien jaar. Op dat punt begint dit verhaal.

Geen dak boven het hoofd

Vele jaren geleden, toen ik nog veel dronk, had ik heel veel problemen. Ik dronk om ze te vergeten, ging door het leven met goddeloosheid en vloekte er op los. Een leven vol alcohol, zedeloosheid en wetteloosheid… Ik deed dingen die een normaal mens zouden afschrikken.
Ik leefde er maar op los, leefde van de straat en vond telkens een weg om in mijn noden te voorzien. Tot ik volledig aan de grond raakte en op straat woonde.
Haveloos gekleed, ongeschoren en vuil sliep ik gewoon onder een brug of in een park. Overdag zat ik bij de oudere mensen, die in het park op een bankje zaten, om maar een sigaretje te kunnen rollen. Ik at als alles goed was één keer in de week, de rest was drank.

Op een dag werd ik heel ziek. Weken en maanden achtereen werd ik iedere nacht wakker van vreselijke krampen in mijn buik. Die pijn was echt ondraaglijk, maar toch ging ik niet naar de dokter. Als ik dronk dan ging het over, zei ik, want ik was een cowboy en cowboys drinken hun pijn weg. Tot ik bij een oude vriend mocht slapen en eten. Maar ik kon niet meer eten en sliep heel veel. Die vriend belde een dokter, die zei dat ik een soort buikgriep had.

Naar het ziekenhuis

Enkele dagen later moest ik echter heel dringend opgenomen worden in het ziekenhuis.
Ik ging in een soort coma en dat duurde zeven dagen. Toen ik wakker werd zat mijn moeder – die ik al jaren niet meer gezien had – bij mijn bed. Ze huilde… Ik werd er stil van. Ze vertelde dat ik bijna er geweest was, dat ik erg ziek was. Ik had zoveel gedronken dat mijn beide nieren geblokkeerd waren en ik dus vol water en giftige stoffen zat.
Diezelfde dag kreeg ik een katheter en hoorde ik dat ik aan de nierdialyse moest. Dat zou ik heel lang zou moeten doen om in leven te blijven. Elke dag kreeg ik twee bloedonderzoeken en ik kreeg heel weinig te drinken. Alles werd afgemeten.

Ik kreeg nieuwe kleren en werd in het OCMW (Openbaar Centrum voor Maatschappelijk Werk) ingeschreven. Iedere week kreeg ik een uitkering. Zo werd ik heel goed verzorgd en begon zelfs een beetje bezoek te krijgen. Ik voelde me een beetje meer mens.
Iedere dag wat meer moed en vooral geen alcohol meer. Toen ik aan de dialyse lag, mocht ik eten en drinken wat ik wilde. Ik dronk altijd fris of water en begon goed te eten en zo.
Op een dag kwam de dokter bij me. Hij zei: “Het is nu goed en je nieren werken weer, de een 45% en de andere 35%.” Ik kreeg te horen dat ik de dialyse mocht gaan afbouwen en moest nog een maandje in het ziekenhuis blijven.

Thuis komen

En toen naar huis. Ja, dat was iets anders… Een huis!
Maar weer kwam een oplossing. De sociale dienst had een gemeubileerde studio gevonden voor me. Dus ik zat in feite op rozen en de dag kwam dat ik naar huis ging.
De eerste dag dat ik thuis was en eindelijk alleen, gebeurde het… Ik ging naar de kroeg, want in de acht maanden dat ik in het ziekenhuis was geweest had ik een aardig spaarpotje van de wekelijkse uitkering. Dus begon ik te drinken. Hé, ik was toch genezen?!

Tot ik een hele tijd later ´s nachts werd gewekt door een fel, klaar licht en ik de volgende dag hulp zocht. Vanaf die dag dronk ik nooit meer en begon een normaal leven. Ik vond weer werk en korte tijd later een vrouw, Viviane, en stichtte een gezin. Ik kreeg twee schatten van kinderen en dacht: “nu is het goed”. Maar ik leefde nog altijd zonder de Heer in mijn hart, jammer genoeg.

God klopt aan de deur

Pas toen ik de Heer een tijdje kende, besefte ik dat Hij toen al zijn engelen rondom mij plaatste en me beschermde. Hij maakte me weer gezond en gaf me alles terug. Ik leefde goed, maar ik kreeg heel veel strijd. Nu heb ik het beet. De Heer is er altijd en overal om me te helpen en te steunen en hoef ik niet meer bang zijn want Hij is bij me. En de gemeente waar ik nu naar toe ga is mijn nieuwe familie in de Heer geworden.
Wat ben ik Hem dankbaar dat ik Hem vond en ik opendeed toen Hij aan de deur van mijn hart klopte!!