Getuigenissen met tag 'eetstoornis'

Annemarie

© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Graag wil ik mijn verhaal met jullie delen. Niet zozeer voor mezelf, maar omdat ik heb ervaren hoe almachtig God is. Hoe Hij ons persoonlijk op het oog heeft. Hoe Hij in liefde op ons neerziet. Dat wil ik graag doorgeven. En daar kan ik van getuigen vanuit mijn verhaal…

Ik ben Annemarie Verdoes, geboren in 1978 en in 1999 getrouwd met Ton. Samen hebben we twee dochters: Sabrina (2000) en Chimène (2003).

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Zelfhaat

Mijn leven is niet makkelijk geweest. Al jong heb ik te maken gehad met extreme spanningen. Doordat ik wat dikker was, werd ik geplaagd op school. Ik voelde me minder dan een ander. Nergens was het veilig. Toen ik ook te maken kreeg met misbruik, voelde ik me helemaal waardeloos.
Ik begon mezelf te haten en te pijnigen. Als er nare dingen gebeurden gaf ik mezelf de schuld ervan. Niet eten was iets waarvan ik dacht er zelf macht over te hebben. Dit werd uiteindelijk anorexia. Op mijn 17e kreeg ik een psychose. Ik had last van duivels gelach in mijn hoofd en zag ‘beelden’ van enge mensen die het op mij gemunt hadden.
Voor de buitenwereld was ik een vrolijke meid. Weinig mensen konden vermoeden dat er achter mijn goedverzorgd persoontje zoveel verdriet school.
Toch bleef ik altijd hoop houden, omdat ik wist dat God er was. Vaak smeekte ik op mijn knieën om genade, om ontferming. Alleen kon ik er niet toe komen om te geloven dat Gods liefde ook voor mij was. Ik gunde het iedereen, maar mezelf niet.

Ook nadat ik getrouwd was en kinderen kreeg bleef ik mijn klachten houden. Het dagelijks vechten om boven te blijven was zwaar. Ik wist inmiddels door jaren therapie, dat ik het Borderline persoonlijkheidssyndroom had. Ik moest er mee leren leven… Medicijnen maakten mij moe en vlak, maar de onrust bleef. Ook kreeg ik weer een psychose.
Verstandelijk wist ik dat ik bij God mocht horen. Maar het leren liefhebben van mezelf was zo moeilijk.

God zoeken voor genezing en bevrijding

Tot ik smeekte of God mij wilde laten zien hoe Hij mij zag. In een week tijd kreeg ik drie kaarten, van drie verschillende personen die elkaar niet kenden, met de tekst erop uit Jeremia 29:11 “Want Ik weet welke gedachten Ik over u koester, gedachten van vrede en niet van onheil, om u een hoopvolle toekomst te geven”…
Het heeft me zo bemoedigd en verwonderd. Een hoopvolle en vredige toekomst, ook voor mij!

Ik schreef een gedichtenbundel die ik ‘Gods reflector’ noemde. Dat wilde ik zijn. Zijn licht weerkaatsen naar de mensen om mij heen.

Al drie jaar was ik aan het worstelen of ik naar de Levensstroom in Leiderdorp mocht gaan. Of dat ook voor mij zou zijn…
Tot ik besloot dat ik zou gaan. En dat God Zelf mij uit al die mensen naar voren zou halen als Hij mij op die avond wilde genezen.

Samen met Lydia, mijn lieve vriendin, ben ik zondagavond 8 maart 2009 naar Leiderdorp gegaan. In de auto hebben we samen gebeden en geloofden dat God Zelf uitkomst zou geven. En dat is gebeurd. Ik werd eruit gehaald. Omdat Gods hand op mij was, zo hoorde ik. Ik mocht horen dat God mijn smeken gehoord had. Dat Hij Zelf mij het recht gaf! en dat mijn schouders niet langer bestemd waren om lasten te dragen.
Zo mocht ik genezing en Gods liefde ontvangen! Ik schreef er het bovenstaande gedicht over.

God geeft iets nieuws

In maart 2010 was mijn genezing een jaar geleden en nog steeds ben ik elke dag opnieuw dankbaar voor wat God gedaan heeft voor mij. Ik mag zonder medicijnen zijn. Zelfs mijn astma is totaal verdwenen sinds die avond. Ik mag geloven dat God mij liefheeft en dat ook ik er mag zijn.

1 September 2009 hebben mijn man en ik opnieuw onze trouwbeloftes aan elkaar gegeven. Samen met onze meisjes en vrienden.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

God heeft voor ons wat nieuws gemaakt!
Hij is de levende God. Zolang ik leef zal ik niet zwijgen over Zijn krachtige daden.
Hij wil ook jou genezen. Hij heeft je lief! Laat Zijn liefde toe in je leven!
Je zult er nooit spijt van krijgen.

Gods zegen!

Mascha

© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Hallo, ik wil graag mijn getuigenis geven, omdat God zoveel gedaan heeft in mijn leven. Ik wil mensen bemoedigen om door te gaan voor God. God is een levende God en wil graag in ieders leven betrokken zijn. Het maakt niet uit wat je probleem is of hoe groot. Voor God is geen probleem te groot.

Mascha en haar dochter

Mijn naam is Mascha en ik ben geboren in 1971. Ik ben een alleenstaande moeder met een dochter van bijna 14. In het najaar van 2003 heb ik mijn leven aan God geven. Ik ga naar evangeliegemeente De Deur in Amersfoort.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

OCCULTISME

In het verleden ben ik betrokken geraakt in occultisme. Ik kende God nog niet, ging door een echtscheiding en mijn dochter was nog klein. Ik viel in een donker gat en wist niet meer hoe ik er uit moest komen. Ik was depressief en had een eetverslaving, maar wist daar op eigen kracht uit te komen. Ik ging naar school om mijn SPW diploma te halen en ging aan het werk. Mijn eetverslaving probeerde ik te verstoppen voor anderen en te negeren.

Ik bezocht een helderziende en vroeg of dat zij mij wilde vertellen hoe mijn toekomst eruit zou komen te zien. Ik vond dat ik genoeg ellende had meegemaakt en wilde controle over mijn leven. Zij vertelde mij dat het goed zou komen. Elke keer als ik wat meemaakte, belde ik de helderziende op om te vragen of het goed zou komen. Ik kon het niet loslaten, want ik was bang dat het weer mis zou gaan. Ik bemerkte dat deze weg geen oplossing zou bieden, maar wist geen andere manier. Om rust te vinden ben ik ook nog op yoga gegaan. Tijdens de ontspanningsoefeningen viel ik in slaap. Dit hielp ook al niet.

KIEZEN VOOR GOD

Er zijn wat jaren overheen gegaan voor ik over God begon na te denken. Ik had een film gezien over Abraham en het maakte indruk op mij hoe God betrokken was in zijn leven.

Niet lang daarna kwamen er twee mensen aan de deur die mij en mijn dochter uitnodigden voor een filmavond in de kerk. Wij zijn er heen gegaan, omdat mijn dochter zei dat we moesten gaan omdat wij uitgenodigd waren. En ik dacht: “ach ja, waarom ook niet?” Ik was onder de indruk hoe God mensen kon veranderen. Zou God mij ook kunnen helpen?

De volgende dag ben ik naar de dienst gegaan. Tijdens de oproep voor bekering bonsde mijn hart in mijn keel, maar ik durfde mijn hand niet op te steken voor bekering. Een maand later was er een gospeloptreden, waarbij ik wel de stap heb genomen om mijn leven aan Jezus Christus te geven. De prediker zei tijdens de oproep: “als je nu naar huis gaat en je krijgt een ongeluk en je sterft, weet je niet zeker waar je naar toe gaat.” Ik dacht: “ik wil naar de hemel en ook bij God zijn.” Toen heb ik de keuze gemaakt.

EEN NIEUW HART

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Sindsdien is mijn leven radicaal veranderd. God heeft mijn eetverslaving weggehaald. Ik heb een rust en vrede in mijn denkwereld en hart gekregen. God heeft mij zoveel liefde gegeven en een zekerheid dat ik naar de hemel ga. God heeft me ook geholpen om me vrij te zetten van occultisme en de afwijzing door de echtscheiding. Ik heb veel op eigen kracht gedaan, maar God gaat tot de wortel. Als mens kun je dat nooit alleen bereiken! Daar was ik me niet van bewust. Dagelijks vraag ik om Zijn hulp en die krijg ik dan ook.

Ik ben God heel dankbaar dat Hij Zijn Zoon heeft gestuurd om voor mij te sterven aan het kruis, op te staan uit de dood en mijn zonden op Zich te nemen. Dat noem ik een echte daad van liefde. Dat kan niet alleen gebeuren in mijn leven, maar is voor iedereen weggelegd. Het enige wat je hoeft te doen is je leven geven aan God en Jezus Christus te accepteren als je Redder en Verlosser, want Hij heeft jouw zonden op Zich genomen. Dan zal God je een nieuw hart geven en je een nieuw mens maken.

Petra

© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.
Niemand haat ooit zijn eigen lichaam, integendeel: men voedt en verzorgt het zoals Christus de kerk.Efeze 5:29

Hallo allemaal,

Ik ben Petra, 34 jaar en getrouwd. We hebben 2 kinderen: Een dochter van 9 jaar en een zoon van 5 jaar. Twee-en-half jaar geleden ben ik tot bekering gekomen en heb een levende relatie met Jezus Christus ontvangen.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Ik ben hersteld van anorexia. Hoewel ik het nog steeds moeilijk vind om het uit te spreken.

Ik kom uit een christelijk gezin. We waren met ons negenen: Vader, moeder, 5 broers en zussen, oma en ik. Het geloof, de buitenkant, hard werken en niveau was erg belangrijk. Geld was er genoeg en zo werden we ook vaak in het dorp beken: het perfecte gezin. Aan de andere kant was er ook veel liefde en gezelligheid.

De familie van mijn vaders kant had veel invloed op ons gezin. Trots, hoogmoed en “de wáre kerk” waren zo belangrijk, dat ze uiteindelijk een eigen kerk hebben gesticht en in een sekte zijn beland. Mijn ouders waren als enige niet hierin mee gegaan, dus werden we verstoten. Dit had grote gevolgen voor ons als gezin.

Op mijn 12e werd mijn moeder depressief en werd regelmatig opgenomen in psychiatrische inrichtingen, ook heeft ze een zelfmoord poging gedaan. Mijn vader werkte hard en oma zorgde voor ons of af en toe een kindermeisje.

Ik heb mij altijd de minste gevoeld. Als persoon stelde ik niet zoveel voor, iedereen kon alles net iets beter, was mooier en als het thuis niet goed ging, dan lag dat aan mij. Of tenminste: zo dacht ik. Toch stond ik bekend als het zonnetje in huis. Ik geloofde in God, maar had daarnaast veel angsten en hallucinaties. Ik had het idee mijzelf te verliezen en had geen controle meer over mijzelf.

Ik was ongeveer 16 jaar toen ik begon met minder eten bijv. geen koeken eten of zwarte koffie drinken en zo kreeg ik mijzelf onder controle. Op mijn 17de kreeg ik verkering met de jongen die nu mijn man is. Ik moest stage lopen in een jongerencentrum en ging op kamers. Alles kwam tegelijk, ik had het gevoel aan zoveel eisen te moeten voldoen, ik had er geen grip op.

Vanaf dat moment ging het bergafwaarts. Ik ging al minder eten. Hele dagen zat het in mijn hoofd: “wel eten, niet eten, ik ben lelijk, ik kan niets, dom, dik” enzovoort. Op een gegeven moment woog ik 46 kilo, ik werd achterdochtig naar mensen, slikte afslankpillen, laxeerpillen, afslankgels en moest op gegeven moment stoppen met mijn studie jeugd- en jongerenwerk en ging weer thuis wonen.

Toch heb ik het heel lang geheim kunnen houden. Mijn vriend en mijn vriendin wisten het wel, maar ik had het er niet veel over. Het bleef mijn geheim, dat was veilig. We trouwden en ik dacht dan gaat het vast wel beter. Maar het werd alleen maar erger er moest gekookt en gegeten worden.

Boodschappen doen was iets vreselijks, wat halen we in huis en wat niet. We hadden ons winkelkarretje gescheiden. De ene helft voor mij en de andere helft voor mijn man. Hij moest ook persè die route nemen in de winkel die ik wilde, anders was ik de kluts kwijt. Sommige dingen moesten ook verplicht ergens anders gehaald worden, daar zat dan bijvoorbeeld 1 calorie minder in.

Lichamelijk contact werd steeds moeilijker. Niemand mocht mij aanraken. Ik ging nog meer sporten, fietsen, lopen, rennen, trap op, trap af. Echt alles in het extreme. Vier uur sporten achter elkaar zonder eten, geen probleem. Ik gaf mezelf ook nog op de kop, want het had altijd nog wel sneller, harder of langer gekunt. Het was nooit voldoende.

Soms kookte ik, ging aan tafel zitten en zat te kijken hoe mijn man het op zat te eten. Ik leed op gegeven moment mijn eigen leven en leefde van schuldgevoel naar schuldgevoel.

Van een vriendin kreeg ik een dagboekje om van me af te schrijven. Hier heb ik 2 keer wat in geschreven. Ik citeer een stukje uit 1994:
“Ik ben er heel diep in weggezakt. Ik voel me als ik niet eet schuldig, ik voel me als ik wel eet schuldig, ik voel me schuldig als iemand mij wat aanbied en ik zeg nee! Ik voel me schuldig tegenover mijzelf als iemand mij eten aanbied en ik zeg ja! Ik ben geestelijk zo moe, en lichamelijk voel ik niks. Ik sta er mee op en ga er mee naar bed. Ik fiets ermee, ik werk ermee, ik eet ermee, ik praat ermee, nooit één moment rust.”

Hierna ben ik in therapie gegaan. Ik heb daar leren eten, en mijn gevoel weer te leren voelen. Ik durfde op een gegeven moment niet meer heen. Het was zo beangstigend om weer te voelen. Mijn man moest me er heen sleuren, hij bracht me tot aan de deur, en wachtte tot de deur weer dicht ging en haalde me aan het eind van de dag weer op.

3 jaar later heb ik weer een stukje geschreven: “De maat is vol van al dat gepieker, eindelijk kom ik erachter na zo`n 3,5 jaar dat het niet overgaat. Ik kom erachter dat douchen ook vreselijk is. Ik sla mijn armen altijd om mijn buik, zodat ik mijn lelijke lichaam niet hoef te zien en toch kijk ik dan en dan voel ik me weer schuldig, het is net of ik mezelf pijn wil doen, zodat ik dan niet wil eten, maar dan pak ik toch weer eten en dan voel ik weer rot. Ik ga er alleen nog maar op achteruit.”

Dat was natuurlijk niet zo want ik ging dingen signaleren en ik kreeg weer gevoelens die ik niet meer kende, het waren gevoelens van angst, boosheid en verdriet, het voelde zo ellendig, dat ik het gevoel had dat ik dood ging. Ik kon het niet meer dragen, mijn lichaam en geest konden niet samen gaan, het was uit ballans. Soms viel ik zomaar weg en viel dan in een diepe slaap. Dat gebeurde regelmatig.

Ons huwelijk ging niet meer goed, door nog andere dingen die er bij kwamen. We hadden niet veel met God, we geloofden wel, maar deden er niet veel mee. Op een gegeven moment zouden we uit elkaar gaan, maar het bijzondere was dat we 1 keer samen hebben gebeden: God help ons!!!
Toch wilden we het samen weer opnieuw proberen. Later hebben we 2 prachtige kinderen van God ontvangen. Hoewel ik de zwangerschappen niet makkelijk vond, omdat mijn lichaam veranderde. Maar door 4 jaar therapie had ik alles wel aardig onder controle en leefden we gewoon ons leven.

God heeft ons gebed 8 jaar later verhoord. Ik begon een dieper gevoel van emotie te missen eigenlijk was ik op zoek naar God. Op zoek naar geliefd te worden. Door project doelgericht leven (een bijbelstudie) en een interkerkelijk koor kreeg ik een relatie met Jezus. Ik vond het zo bijzonder hoe deze mensen vol van God waren. Ik begon steeds meer te begrijpen: “God kijkt naar mij en Hij vindt mij mooi.”

Eenmaal op een zondagochtend in een fijne gemeente, VBG Groningen beland, heb ik alleen maar gehuild. Ik kwam erachter dat ik mocht zijn wie ik ben. Ik begon bijbel te lezen en kon niet meer stoppen (dat was pas een goede afslankmethode). En zo kwam ik bij die tekst van Ef 5:29. Ik zal hem nog een keer voorlezen:
Want niemand haat zijn eigen lichaam, maar voedt en verzorgt het zoals Christus de kerk.

Ik ben op mijn knieën gegaan en gezegd: “Heer hier ben ik. Ik kan het niet meer. Vergeef mij, Heer. Hoe kan ik mijn eigen lichaam nog steeds zo haten, terwijl God het heeft gemaakt, zoals Hij het heeft bedoeld? Wilt U mij veranderen. Ik geef mij zelf aan U, wilt U mij genezen”

Ik ben een herstel-programma gaan volgen: Celebrate Recovery. Ik heb dit doorlopen met nog 3 fantastische vrouwen (zussen) en er is mij zoveel meer duidelijk geworden. Ik heb kunnen vergeven wat anderen mij hebben aangedaan. Ook ik heb veel mensen, vooral mijn lieve man en familie en vrienden, verdriet gedaan. Maar God heeft mij vergeven. Nu kan ik ook mijzelf vergeven.

Ik leef niet meer van schuldgevoel, naar schuldgevoel. Ik ben vrij!!! Uit genade.

Ik heb verschillende therapieën gevolgd en dat was goed, dat moest ook, maar God is de heelmeester van Geest, ziel en lichaam. Het bijzondere hiervan is, dat ik dacht dat het heel goed met mij ging, dat was ook wel zo. Beter dan het eerder was, maar het zat altijd in mijn hoofd, ik hield het nog steeds onder mijn controle. Er zat nog steeds veel angst, om niet dik te worden, eigenlijk om niet geliefd te worden.
Maar het is nu weg, uit mijn hoofd, Geest en lichaam kunnen weer samen gaan. In begin ervoer ik dat als een rust, nu als een intense vrede met God.

Oh ja, ik word nog steeds aangevallen, je moet toch maar weer sporten, wat zal het heerlijk zijn om als een veertje door het leven te gaan, alsof ik dan meer gewaardeerd wordt, alsof mijn identiteit aan mijn uiterlijk afhangt.
Maar mijn identiteit is in Christus. Een aantal weken geleden heb ik te horen gekregen dat ik reuma in de weke delen heb en hypermobiliteit, dus altijd pijn en moe. Ook is er geconstateerd dat er een stukje bot beschadigd is, waarschijnlijk door sporten en bevallingen. Dit kan gekomen zijn omdat ik mijn lichaam niet goed heb verzorgt en heb kunnen luisteren naar mijn lichaam en daar nu de gevolgen van moet ondergaan. Ook daar pakt satan mij op, zo van, voel je maar weer lekker schuldig. Maar ik stuur het weg in de naam van Jezus. Want het zijn allemaal grote leugens die in je hoofd zitten. Zoals het staat in de bijbel: Onderwerp u dus aan God, maar verzet u tegen de duivel en hij zal van u wegvluchten. — Jakobus 4:7-8

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Dit is wat ik voor God mag doen, dienen vanuit ervaring. Wie ben ik, dat ik hier mag staan? Ik? Ik ben een parel in Gods hand. Echt, God kan genezen. Door zijn zoon Jezus heeft Hij alle pijn en verdriet gedragen opdat ik mag leven zoals Hij dat heeft bedoeld. Beken eerst je hoogmoed. Ik bedoel hiermee, dat je moet ontdekken dat je het zelf niet kan. Kies radicaal voor God. Stel je leven onder de heerschappij van Jezus. Dan komt de rest ook wel.

Ik weet als geen ander om het alleen te willen op lossen. Dat van mij is nooit erg genoeg. Er is altijd wel iemand dunner dan ik. En dit is wat ik anderen wil vertellen, alsjeblieft deel het. Kom uit die schelp, laat God het openbreken, dan mag je de parel worden, zoals God jou heeft bedoeld.

Esther

© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Hoi, ik ben Esther en in het dagelijks leven studente. Ik ben bijna 18 jaar en doe deze maand examen havo. In september begin ik aan een DTS (Discipleship Training School) voor een half jaar bij Jeugd met een Opdracht. Nu ik dit schrijf ben ik erg blij, geniet ik en dank God voor wat hij het afgelopen jaar gedaan heeft. Ik had eerlijk gezegd nooit verwacht dat ik nu hier zo zou zitten en dit zou gaan schrijven.

Het begon allemaal in de zomer van 2006. Ik was geslaagd voor VMBO en mocht HAVO gaan doen, maar eerst kon ik gaan genieten van een vakantie. Maar er was iets raars, ik voelde me zo vaak down en erg verdrietig. Precieze redenen kon ik niet noemen. Ik heb ook nooit traumatische ervaringen meegemaakt of zoiets. Ik dacht dat dit bij mijn leeftijd hoorde, ik was namelijk net 16 jaar geworden en dus in de pubertijd.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Eetstoornis
Na de vakantie werd alles langzaam erger. Mijn gedachten werden steeds negatiever over mezelf, anderen en mijn leven. In december 2006 werd alles tevéél. Op TV zag ik een programma over iemand met een eetstoornis. Ze vertelde dat ze vaak spanningen niet aan kon en daardoor ging overgeven of niet eten. Deze woorden bleven een paar weken in m’n hoofd spoken, tot het moment dat ik niets meer zag zitten, m’n leven was volgens mijn gedachten waardeloos, ik werd gek van m’n gedachten en wilde m’n aandacht op iets anders vestigen, overgeven. Het luchtte even op. De eerste keer schrok ik van mezelf en viel huilend in slaap. De depressieve gedachten bleven doorgaan, en ik kon me niet meer concentreren, en kon vaak alleen nog denken aan overgeven, want dat luchtte (even) op.

De volgende week gebeurde het weer, die week daarna weer, die week daarna 2 keer enz. en zo ging de maand december voorbij. M’n moeder merkte dat het niet goed ging, en na een lang en moeizaam gesprek met m’n moeder heb ik haar uiteindelijk mijn geheim verteld. (Ik had het eigenlijk niet willen vertellen want ik wilde haar niet bezorgd maken.) Alleen m’n moeder wist het, en ze lette op, maar ze kon me niet tegenhouden te spugen, dus ik ging door, 2 keer per week werd 3 keer per week en er waren weken dat ik bijna elke dag ging spugen. Het werd een verslaving.

Processen (menstruatie o.a.) in m’n lichaam stopten na verloop van tijd, en de afvoer bij ons in huis verstopte door het gespuug. ’s Avonds kon ik niet meer slapen, nachten lag ik te huilen en ik was heel bang in donker. Een aantal keren per week had ik angstaanvallen. Het enige wat ik kon doen was huilen en mezelf pijn doen. Doordat ik me zo slecht voelde kwam ik bijna niet meer buiten de deur. ’t Liefst sloot ik me op in de badkamer en wilde ik alleen zijn.

Ondertussen ben ik via de huisarts bij een psycholoog gekomen. Elke week kwam ik langs om alles op een rijtje te zetten, het hielp om over dingen te praten waar ik nooit over durfde te praten met iemand, maar het spugen bleef maar doorgaan.
M’n moeder zei dat ik zo mager was en dat dit niet mooi was, maar ik geloofde het zelf niet. Het enige wat ik zag was een opgeblazen buik als ik net had gegeten. Die buik moest plat zijn!

Vicieuze cirkel
Van februari 2007 tot april ging het zo door. Ik viel 10 kilo af. Ik wilde écht stoppen met overgeven, ik wilde het echt, maar het lukte me niet meer. Elke keer gaf ik eraan toe. De verleiding was te groot. Het voelde even goed om te spugen, maar daarna voelde ik me heel vaak schuldig en schaamde ik me. Zo ontstond er een cirkeltje waar ik niet uit kon komen. De schaamte en schuldgevoelens werden te groot.

Soul Survivor
Gelukkig werd het eind mei, en ik ging met 3 vrienden naar een groot festival evenement. Het heet Soul Survivor en dit was de 3e keer dat ik er naartoe ging. Het was fantastisch! Het is een week dat je met zo’n 3000 jongeren veel leert over God, en waarbij er veel aandacht word besteed aan aanbidding enz. Na elke celebration (2 keer per dag) is er tijd voor gebed.

Om onze zonden werd hij doorboord, om onze wandaden gebroken. Voor ons welzijn werd hij getuchtigd, zijn striemen brachten ons genezing. Jesaja 53:5

Na een avonddienst kwam er een meisje naar me toe, uit het niets. Ze vroeg of ze voor me mocht bidden, en ik vond het goed. Ze begon dingen te zeggen die zij niet van zichzelf kon weten, ze vertelde aan God hoe ik me voelde en wat er de afgelopen tijd was gebeurd. De Heilige Geest inspireerde haar in haar gebed, tijdens dat gebed liet God me zien wat ik eigenlijk aan het doen was door het spugen heen. Ik ruïneerde mezelf, maar ook een tempel van de Heilige Geest. De bijbel zegt namelijk in 1 Kor. 6:19-20: Of weet u niet dat uw lichaam een tempel is van de Heilige Geest, die in u woont en die u ontvangen hebt van God, en weet u niet dat u niet van uzelf bent? U bent gekocht en betaald, dus bewijs God eer met uw lichaam.

Mensen konden me dus nooit overtuigen, maar God deed het en bevrijdde me! En sindsdien heb ik nooit meer de behoefte gehad over te geven. Vanaf het festival ging het eten zo goed! Ik genoot er zo van, heerlijk! Mijn lichaam moest wennen aan het eten en het ging steeds beter.

Depressie
Toen ik terug kwam van het festival waren m’n vader, moeder en ik allemaal blij dat het lichamelijk weer beter ging. Maar geestelijk was ik nog niet herstelt. Vroeger uitte ik mijn gevoelens en emoties door over te geven, maar nu kon dat niet meer en begon ik alles op te kroppen. De depressieve gevoelens werden erger en erger, weer zag ik het leven niet zitten en alles was waardeloos. Ik had geen zin meer in het leven, en wilde ook niet meer leven. De angstaanvallen en huilbuien werden ook steeds erger. Mijn hart schreeuwde naar iemand die me begreep en naar iemand die me een knuffel gaf.
Zelfmoordgedachten kwamen elke dag een aantal keer voorbij. Vooral bij het zien van een trein, brug enz. Ik had ook grote vraagtekens naar God toe, want hoe kon hij me wel genezen van die eetstoornis en de depressieve gevoelens niet weghalen? Waarom zou God me door zoiets heen laten gaan?

Ondertussen was de vakantie aangebroken. De psycholoog adviseerde me om me aan te melden bij de GGZ voor intensievere hulp. Gelukkig kon ik versneld aangemeld worden en hoefde ik niet een half jaar te wachten, en toen kwam het eerste gesprek met de psychotherapeut. De psychiater kon er niet bij zijn. Het gesprek verliep totaal niet naar m’n verwachtingen en ik had er erg slechte gevoelens bij. Hierdoor was m’n laatste beetje hoop dus ook al weg en ik was wanhopig, wie of wat zou me nu nog kunnen helpen?

De enige zou God kunnen zijn, maar ik durfde daar niet meer op te vertrouwen. Toen ik dit aan mijn ouders vertelde zei m’n vader dat het misschien goed was is bij iemand van bevrijdingspastoraat langs te gaan om voor me te laten bidden.
Het was het laatste wat me nog zou kunnen helpen dacht ik dus ben daar naartoe gegaan.

Vrijgezet
Het was een gezellige avond, en we hebben ongeveer 3 kwartier gebeden met z’n drieën. De Heilige Geest inspireerde weer het gebed, en er werden weer dingen gezegd die alleen God wist. Bindingen werden verbroken in de naam van Jezus, en wederom liet God wéér zien hoe groot hij is.

Na het gebed voelde ik me voor het eerst beter sinds een lange tijd, en ’s avonds viel ik in slaap zonder huilen. Ik was blij!
Het voelde raar, maar goed en ’t duurde langer dat het goed ging. Ik heb heerlijk genoten van de vakantie op Mallorca.

Ook op een conferentie in de zomer heeft God me vrijgezet van angst en heeft Hij me genezen van nek en hoofdpijn waar ik dit jaar bijna elke dag wel last van had. Tot de dag van vandaag ben ik genezen van deze depressie, angst en eetstoornis. God heeft me genezen! Dat is zeker. Er is dus hoop, wat ik een tijd niet gezien heb. God is altijd groter dan dat wij denken, en bidden.

Jezus keek hen aan en zei: ‘Bij mensen is dat onmogelijk, maar niet bij God, want bij God is alles mogelijk.’Marcus 10:27

Deze brief is niet om te vertellen hoe zielig ik was. Helemaal niet! Ik schrijf dit om te vertellen hoe groot God is. Ik wil ook zeggen tegen iedereen die dit leest dat, ook al lijkt je probleem (wat voor probleem dan ook) te groot, en denk je dat het nooit goed komt, God is altijd groter dan je probleem en Hij is er voor je. Nodig Hem uit in je leven. Vaak gebeuren dingen ook op een andere manier dan dat wij denken en willen. Ik snapte ook niet waarom je echt in de diepste dip moet zitten voor God je eruit trekt. Maar uiteindelijk zie je God’s leiding. Hij is er!

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Ook als je God nog niet kent, ik wil je zeggen, het is echt heerlijk te leven met Hem! Niet omdat je er zelf beter van word maar om wie God is.

Liefs,
Esther