Getuigenissen met tag 'bekering'

Huug

© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Mijn naam is Huug van den Burgt, ik ben geboren op 7 september 1946. Mijn ouders hebben me opgevoed en onderwezen binnen de geloofsbeleving van de gereformeerde kerk in Amstelveen.
Ik ben op 30 maart 1967 getrouwd met Hennie Bos, die ook haar opvoeding en onderwijzing binnen dezelfde geloofsgemeenschap heeft ontvangen als ik. Toen ons huwelijk werd bevestigd door dominee Morgenstern kregen we als trouwtekst mee: “De Here is uw Bewaarder”. Dit staat in Psalm 121:5a.
We kregen 4 kinderen die we in beginsel ook op dezelfde wijze wilden opvoeden.

Werk en huwelijk

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Ik ben op 6 oktober 1968 in dienst getreden bij het Gemeente Vervoersbedrijf in Amsterdam. Na verloop van jaren verdween langzamerhand de band met de kerk en kwam ook ons huwelijk onder druk te staan.
We gingen elk weekend naar de camping. Ik werkte veel over om mee te kunnen doen met de omgeving en ook de verleiding die – tijdens het werk op de bus – sterker werd, was een ondermijnende factor in ons huwelijk geworden. Na 10 jaar kwamen we aan de rand te staan van een scheiding.
Intussen was ik ook nog vakbondsvertegenwoordiger geworden binnen mijn werkkring en al deze invloeden deden onze relatie geen goed.

Als de buurman gaat geloven…

We woonden naast een familie die niet gelovig was. Op een gegeven moment kwam de buurman bij ons binnen en vertelde dat hij zich had bekeerd tot Jezus en vertelde mij over een persoonlijke omgang met God. En, geloof me, ik wist echt niet waar hij het over had. Ik had nog nooit in mijn geloofsbeleving iemand ontmoet die door berouw en bekering ging geloven in God. Dat stond wel in de Bijbel, doch dat was in de tijd van de apostelen en dat gebeurde misschien ver weg, maar bij mijn buurman, dat was iets nieuws. Ik had hoogstens In de kerk geleerd dat je als kind gedoopt werd, daarna naar catechisatie ging en dan belijdenis deed en zo werd je lid van de kerk. Dit was een nieuw fenomeen.
Ik luisterde en wilde weten wat er dan wel gebeurd was. Ik snapte er niet zoveel van. Mijn vrouw en ik werden uitgenodigd om eens mee te gaan naar een Bijbelstudiegroep en deze uitnodiging namen we aan. We kwamen terecht in een bont gezelschap van christenen uit allerlei denominaties en ook, zoals mijn buren, zonder een kerkelijke achtergrond. Een ding hadden ze gemeen, allen kenden een persoonlijke relatie met God door Jezus Christus.

Persoonlijke relatie

Mijn vrouw werd er diep door aangeraakt en wilde dit ook in haar leven toelaten. Ze koos voor een persoonlijke relatie met Jezus, men bad met haar en men vroeg of ik dat ook wilde, doch ik kon die keuze niet maken. Op weg naar huis was ik boos op haar, voelde me verdrietig en ontdekte dat er Iemand in haar leven was gekomen die meer betekende dan ik. Ze straalde van blijdschap en gaf te kennen heel graag met mij deze weg te willen opgaan. Ik snapte niet wat ze had en kon het ook niet vinden.

Uiteindelijk gingen we slapen en ik kon de slaap niet vatten. Ik riep en bad tot God om dezelfde beleving als mijn vrouw, woelde in mijn bed en had het gevoel dat al mijn geroep en gezoek niet verder kwam dan het plafond boven mijn hoofd. In ieder geval, toen ik de volgende ochtend opstond was er nog niets veranderd.

Vergeving

Ik stond op en wilde naar beneden gaan om mij gereed te maken voor het werk. Op het moment dat ik de woonkamer binnenliep gebeurde er iets ongelofelijks met me. Het leek, in mijn beleving, of iemand daar mijn hart aanraakte en een zware steen van mijn hart wegnam. Deze aanraking was zo ongelofelijk hevig, dat ik mijn emotie niet meer in de hand kon houden en ontzettend begon te huilen en niet meer tot bedaren kon komen.
Mijn vrouw en de kinderen kwamen nieuwsgierig kijken wat er aan de hand was en ik probeerde uit te leggen wat er met mij gebeurd was. Ze brachten een theedoek, want een zakdoek was niet voldoende om mijn tranen op te vangen. Na ongeveer een half uur begon de emotie wat tot bedaren te komen en kon ik mijn beleving enigszins onder woorden brengen.

Ze brachten een theedoek,
want een zakdoek
was niet voldoende
De kinderen waren erg onder de indruk van wat ze beleefden en gingen naar school. Het werd mij duidelijk wat ik had beleefd en daardoor kon mijn vrouw uitleggen wat mijn grote belemmering was geweest om tot dezelfde keuze te komen als zij. Wat ik bij het betreden van de woonkamer had beleefd was namelijk de vergeving van zonde die mijn hart belemmerde om tot God te komen. Mijn roepen en bidden in de nacht was doorgedrongen tot Gods troon en niet zoals ik dacht: namelijk tot het plafond. God reageerde op mijn oprecht gebed en op mijn berouw, welke ik had uitgesproken over mijn leven dat ik had verkozen in de periode die voorbij was gegaan.

Hersteld huwelijk

Wat ik aan mijn vrouw moest belijden was niet het gemakkelijkste moment, doch ik ontdekte dat God in zijn wijsheid begreep op welke wijze het mogelijk was om het huwelijk te redden en de relatie te herstellen. Hoewel mijn woorden haar pijn deden, begreep ze innerlijk dat ze er niet om heen kon om mij te vergeven. Want op dat moment sprak de Here tot haar hart en zei tot haar: “Ik heb jou al je zonden vergeven en vrede gegeven. Wat doe je nu met je man die het nu aan jou vraagt?”
U begrijpt dat het een emotioneel moment werd die ons voor de keuze bracht om verder te gaan. We beleefden een geweldige ommekeer in onze geloofsbeleving. We lieten ons dopen door onderdompeling en droegen onze kinderen op voor Gods aangezicht. We wilden dit doen omdat we nu pas echt in een relatie waren gekomen met Jezus. En de psalm die dominee Morgenstern had meegegeven als trouwtekst werd bewaarheid in ons huwelijk. De Here bewaarde ons voor een verkeerde beslissing en leidde ons terug naar Zijn hart. De Here hielp ons om Hem echt te leren kennen. Hoewel wij ontrouw waren geworden bleef de Here God over ons leven waken en bleef getrouw aan Zijn Woord.

Actief in Gods Koninkrijk

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

We wilden wat we hadden leren kennen uitdragen en organiseerden met een aantal andere gelovigen activiteiten in de verschillende wijken in Amstelveen. We brachten de Heils-fontein rond, De Stem en Er is Hoop-bladen. We hebben geënquêteerd, een tentcampagne gehouden en enkele jaren op een plein geëvangeliseerd.

Uiteindelijk voelden we ons geroepen om naar Suriname te gaan. Na verloop van tijd heb ik mijn baan opgezegd en zijn we werkzaam geweest in Nickerie en later in Paramaribo.
We hebben een pleeggezin opgebouwd en moesten dat later overgedragen aan een ander echtpaar. In die periode hebben we ons 5e kind gekregen. Hij was 5 dagen oud toen hij bij ons in huis kwam en werd door ons als zoon aangenomen.
Natuurlijk zou ik nog veel kunnen schrijven over onze belevenissen tijdens ons verblijf in Suriname, doch dat komt misschien eens een andere keer.

Teruggekeerd in Nederland vond ik weer een huis en ik kon ook weer terugkeren bij mijn oude werkgever. Ik werd weer buschauffeur bij Connexxion.
Ik heb met anderen leiding gegeven aan de volle evangeliegemeente De Wijngaerdt, die elke zondagmorgen om 10.00 uur samenkomt in het gebouw ‘Westend’ in Amstelveen.

Ingrid

© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Mijn naam is Ingrid de Zwart-van der Plas. Ik ben geboren in februari 1958, ben getrouwd en sinds oktober 2003 actief in Evangelie Gemeente De Deur in Heerlen.
Ik wil graag mijn getuigenis geven over hoe ik met mijn familie tot God en in deze gemeente terecht gekomen ben.

Het geloof in mijn jeugd

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Ik kom uit een gezin van zes kinderen: een jongen en vijf meisjes. Mijn ouders kwamen in de oorlog naar Heerlen. Ze waren Hervormd, maar in het zuiden van het land moest je wel Katholiek worden, anders konden de kinderen niet naar school en kreeg vader geen werk. Wij werden streng opgevoed, maar met liefde.
Iedere week gingen we naar de kerk, omdat we dan een kwartje kregen. Ik heb communie gedaan en heb vormsel gedaan. God heeft altijd een rol gespeeld.
Wij hadden nonnen en paters als leraars. Dat was geen pretje. We moesten iedere dag voor de les begon bidden en als je niet luisterde kreeg je met een rietje een tik op je vingers. Toch bleef ik respect houden voor deze mensen. Het waren toch bruiden van de Heer. We maakten werkstukjes met alles over het leven van Jezus.

Helse ervaring

Toen ik op mezelf ging wonen, was het afgelopen met het bezoeken van de kerk. Ik geloofde nog wel, maar meer ook niet.
Mijn leven was een hel. Mijn huwelijk is een aantal keren mislukt door alcohol en drugs en door seksuele mishandeling van mijn kinderen. Ik werd voortdurend mishandeld en moest vluchten naar blijf-van-mijn-lijfhuizen. Op het moment dat ik (in de verzorging) werkte, pleegde mijn ex-man incest bij mijn dochter van 6 jaar en mijn zoon (een baby). Tot op het moment dat mijn dochter midden in de nacht naar mijn moeder vluchtte. Zo is de hele waarheid aan het licht gekomen.
Ik vroeg meteen scheiding aan. Probeerde zelfs zelfmoord te plegen, maar door iets wat mij tegenhield is dat mislukt. Een stem zei van binnen: “Denk aan je kinderen. Ze hebben jou nu 2 maal zo hard nodig.” Uit veiligheidsoverwegingen werden mijn kinderen weggehaald, omdat de vader ze probeerde te ontvoeren.

Ik had zo’n grote haat gekregen en gaf God meestal de schuld, want waarom hielp Hij niet? Waar was Hij toen ik Hem nodig had? Ik snapte het niet en ging de paranormale wereld in. Overal zocht ik markten op en was zelfs van plan om heks te worden. Ik werd ziek en lag vaak in het ziekenhuis met medische klachten: reumaverschijnselen, angsten en paniekaanvallen.

De ommekeer

Later heb ik mijn huidige man leren kennen en we zijn nu 12 jaar bij elkaar.
Door mijn ziektes, o.a. fybromyalgie, hemochromatoze (ijzerstapeling, waar je spieren van kunnen roesten) hebben we vele, moeilijke tijden doorstaan. Het was een genetische ziekte, waar ik de dubbele drager van was. De gehele familie moest bloed prikken, omdat deze het ook konden hebben. Ik was zo verdrietig en zag het af en toe niet meer zitten.

Totdat iemand ons aansprak en zei: “God is op zoek naar jou. Hij heeft een groot plan met jou! Zonder dat je het wist, riep God je de hele tijd. Laat je niet tegenhouden door omstandigheden. Hij wil dat je elke belemmering van je afschudt, omdat Hij van je houdt. Ook van je familie”.
Na een lang gesprek zijn we mee gegaan, hebben ons bekeerd van onze zonden en ons laten dopen door onderdompeling.

Ik heb zelfs mijn ex-man vergeven. Zonder haat kan ik hem aankijken. wat veel mensen niet begrijpen. Voor mijn bekering was ik ook een zondaar, maar God heeft mij vergeven nadat ik Jezus in mijn hart heb gesloten en zijn pad volg.

vergeven
Alleen mijn dochter accepteert dat niet. Hoe kan iemand zo’n man vergeven? Hij heeft je kinderen verkracht, waardoor zij er nu hun hele leven mee moeten leven. Ik heb nog steeds geen contact, maar het is en blijft mijn dochter. Diep van binnen houd ik veel van haar en ik vergeef haar bitterheid.. Vaak heb ik vergeving gevraagd maar ze weigert nog steeds.

Gods genezende kracht

Tot nu toe zijn we nog steeds actief in de gemeente. Door ziekte kon ik niet veel. Ik heb voor me laten bidden voor de door haat en bitterheid veroorzaakte pijnen en depressies. De pastor liet mij op een stoel zitten en liet mij de ongelijkheid van mijn benen zien. Na gebed waren ze mooi gelijk. Ik verwierp alles wat met occultheid te maken had.
Mijn man is een tijdje weg geweest. Maar ondanks dat ben ik blijven volharden en God heeft mij beschermd in deze moeilijke tijden. Ik bleef naar de kerk gaan en God trouw dienen.
Toen mijn man terug was, zijn we weer met zijn allen naar de gemeente gegaan. Ik heb nu sinds kort een bediening bij de zondagsschool, wat ik met veel liefde doe.

Mijn bloeduitslagen zijn nu bijna goed. Ik kan weer evangeliseren, omdat de spierreuma weg is. Sinds januari 2008 heb ik niet meer in het ziekenhuis gelegen en de artsen weten niet meer wat ze doen moeten. Ik heb vaak nog wel pijn, maar de artsen zeiden dat ik ermee moest leren leven.

Toen ik de artsen uitlegde dat God een grote rol speelde in mijn leven, bemoedigden zij mij met: “Blijf vertrouwen op God. Hij is de enige geneesheer en wij zijn alleen instrumenten van Hem”! De kracht van God en gebed voor genezing helpt beter dan de hele revalidatie in het ziekenhuis. Als ik nu weer pijn voel, vraag ik in gebed aan de Heer of hij de pijnen weghaalt. Meestal is het dan ook werkelijk weg.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Gods plan

Ondanks dat we nog in moeilijke situaties zitten blijven we volharden, omdat wij weten dat God altijd bij ons is. We vertrouwen God meer dan wie ook. Daarom zeg ik jullie: “Twijfel niet langer, God heeft een plan met allen. Denk daaraan, en geloof in God. Sta sterk in geloof, want God is bezig!”
Jezus heeft ooit gezegd: “Jullie zullen nog grotere werken doen dan Ik deed, als je maar in Mij gelooft”. Strek je daarom met heel je hart naar Hem uit. Leef met Hem, iedere dag. Wees eerlijk en rein in je daden en God zal je leiden. HIJ HEEFT ALLES ONDER CONTROLE !!!

Klaas

© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Mijn naam is Klaas. Graag wil ik mijn getuigenis geven over wat God heeft gedaan in mijn leven!
Maar daarvoor moet ik wel bij het begin beginnen, zo’n 40 jaar terug. Ik ben in 1969 geboren in Ommen als kind van een alleenstaande moeder. Ze was voor mijn geboorte al gescheiden van mijn vader. Ik heb nog een zus en een broer, die allebei ouder zijn dan ik.

Muziek als vriend in tijd van nood

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Ik heb een christelijke opvoeding gehad. Daar ben ik nu, achteraf, dankbaar voor, omdat ik als kind wel veel Bijbelverhalen gehoord heb en dus ook over Jezus. Ik hield ook veel van Hem en ben Hem eigenlijk mijn hele verdere leven nooit vergeten!!!

Op school werd ik altijd gepest. Ik was het mikpunt, zelfs voor de meesters en juffen. Het enige waar ik mijzelf in kon vinden en me veilig voelde, was rockmuziek. Later wilde ik ook niet meer mee naar de kerk. Toen ik 17 was ging ik in militaire dienst. Daar kwam ik naast drank ook in aanraking met oosterse tabakssoorten (marihuana dus, oftewel wiet) en dat vond ik wel lekker. Na mijn diensttijd ging ik daarmee door. Ik heb toen jaren lang elk weekend in de kroeg gezeten en ging veel metalconcerten af, ook door de week.
Op een gegeven moment – nu zo’n 10 jaar geleden – kwam ik de vrouw van mijn leven tegen. Althans, dat dacht ik toen. We waren smoorverliefd en we zijn al vrij snel getrouwd. Ook was ze al vrij snel zwanger.

In de greep van ziekte

Tijdens de zwangerschap van mijn vrouw is er bij mij een hersentumor ontdekt. Nog voordat onze dochter Romee (in 1999) geboren werd was ik al geopereerd, zo snel ging dat. Maar ondanks alles was ik er heel kalm en rustig onder. Werken kon ik wel even vergeten. Tijdens mijn herstel moest ik de baby verzorgen, omdat mijn vrouw gewoon naar haar werk moest. Dat was niet altijd even makkelijk, maar wel leuk.
Acht maanden na de operatie kreeg ik weer hoofdpijn en bleek dat de tumor weer volledig was aangegroeid. Ik werd weer geopereerd. Deze keer werd hij geheel verwijderd en een intensieve periode van bestraling en chemokuren volgde. Nu werd er ook gezegd dat ik hersenletsel had opgelopen. Daardoor kwam ik later te werken bij de sociale werkplaats in Ommen. De thuissituatie en onze relatie verslechterden steeds meer en ruzie op ruzie volgden.

Als God betrokken raakt

En wederom keerde ik terug naar de muziek, die mijn enige vriend was. Er is één liedje dat mij altijd is bijgebleven, want dat zong ik mee:

en mischien ben ik er nog niet klaar voor,
omdat ik mischien nog niet kan zien
dat ik in Jezus geloof,
omdat Jezus wel in mij gelooft

“And maybe I’m not ready
cos maybe I can’t see
that I believe in Jesus,
cos Jesus has believe in me.”

Vreemd genoeg hield dit mij op de been.

Omdat het thuis niet goed meer ging, besloten we dat ik naar een woonvorm in Nunspeet zou verhuizen. Daar begon ik mij toch wel heel erg eenzaam te voelen. Ik kwam daar ook te werken op de sociale werkplaats. Er was een meisje die zei dat ze voor mij ging bidden. Ik dacht: ‘Ja, maar God is er ook nog en wat heb ik nu nog te verliezen???’ Ik belde naar ‘huis’ om te vragen of ze mijn Bijbel mee wilde nemen en begon weer opnieuw in de Bijbel te lezen. Af en toe ging ik zelfs wel eens naar een kerk. In die tijd wilde mijn vrouw scheiden en ben ik op haar verzoek ingegaan.
Ik verhuisde naar Elburg en ging werken bij de kwekerij van de Gresbo. Daar kwam ik met collega’s in contact die ook geloofden en evangelisch waren. Een van hen werd gedoopt en vroeg of ik ook kwam kijken. Zo kreeg ik ook het verlangen om mij te laten dopen en helemaal voor God te gaan… Een persoonlijke relatie met God begon te ontstaan en ik leer Hem nog steeds meer en meer kennen.

Weet je wat Hij allemaal met en voor mij heeft gedaan?

Ten eerste hielp Hij me om heel radicaal voor Hem te gaan leven, zodat ik brak met mijn verleden en zelfs al mijn cd’s met foute muziek – en dat waren ze alle 200 – heb weggegooid. Maar… Hij heeft er andere muziek voor in de plaats gegeven en nu ben ik weer goed voorzien in mijn cd-collectie, maar nu heb ik alleen nog maar Christelijke cd’s.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Ook heeft Hij mij bevrijd van een pornoverslaving. Ik had nog een verslaving en dat was roken; ook daar heeft Hij me vanaf geholpen!

Onlangs heeft God mij een beeld gegeven tijdens de aanbidding in het Poshuis (ons kerkgebouw). En dat ging zo:

Ik zag Jezus naar mij toe komen rijden op een groot paard. Op het moment dat Hij vlakbij was strekte Hij Zijn hand naar mij uit om mij zo bij Hem achterop het paard te slingeren. Terwijl ik Zijn hand beetpakte dacht ik nog: “als ik er maar niet aan de andere kant overheen slinger” en dat gebeurde dus wel. Maar Jezus hield mijn hand vast en zei: ”rustig maar, Ik heb je vast.” Toen ik achterop zat, sloeg ik mijn armen om Hem heen en Jezus zei: “Houdt mij maar vast, dan komt alles goed!!!”
En aan die Jezus, daar houd ik mij aan vast. Hij is mijn Heer, mijn Redder en mijn grootste Vriend. Halleluja!

Jurgen

© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Hallo, mijn naam is Jurgen Hofmann. Ik ben op 28 augustus 1974 geboren. Op 14 augustus 1997 ben ik getrouwd en mijn vrouw en ik hebben drie lieve kinderen gekregen.

Ik ben niet opgevoed met geloof, maar ik moet er bij vertellen dat er heel wat regels gehanteerd werden die regelrecht uit de Bijbel kwamen. Net als iedereen dacht ik wel eens na over het bovennatuurlijke, maar veel verder dan mijn eigen voorstellingen kwam ik niet.
Mijn ouders waren er altijd voor me, ik had dan ook nooit het gevoel dat ik iets zou missen of zo.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

God aan het werk

Zo rond mijn zestiende ging ik werken bij een bakker. Ik kwam er al vrij vlot achter dat hij een christen was. Hij geloofde in God en in Jezus en in een of andere Geest…. huh? Nou ja, dat moest hij dan maar weten. Ik had geen schijnwereld nodig.

Uiteraard praatten we veel met elkaar, dat krijg je als je alleen met je baas werkt. Ik vertelde hem over mijn geweldige weekenden en, eerlijk is eerlijk, ik luisterde naar zijn belevingen. Hij vertelde me dan wel eens wat hij gehoord had in de kerk of wat hij gelezen had in de Bijbel.
Ik kreeg al snel respect voor hem. Hij was eerlijk en zeker niet saai. Hij kwam gewoon uit waar hij voor stond en dat vond ik bijzonder.
Uiteindelijk ontdekte ik dat de ‘schijnwereld’ van mijn baas toch minder ‘schijn’ was dan ik dacht….

Wat zegt Gods Woord?

De gesprekken gingen dieper. Dat kwam ook omdat ik mezelf al een tijdje afvroeg hoe de aarde was ontstaan. De evolutietheorie? Nee, die was, zo had ik inmiddels wel door, achterhaald. Was er misschien dan toch een God?

Ik stelde mijn baas op de proef. Ik vertelde hem, dat als hij kon bewijzen dat de Bijbel echt zou zijn, ik wel wilde gaan geloven… Dat kon hij toch niet, dus dat kon ik met een gerust hart zeggen.

Maar tot mijn verbazing ging hij op deze uitdaging in. Een tijdje later kwam ik op mijn werk en zou ik gelijk aan de slag gaan. Mijn baas herinnerde me echter aan de uitdaging en vroeg of ik de artikelen, die op de tafel in de keuken lagen, wilde lezen. Nou ja, dat deed ik dan maar. Het bleken geschiedenisboeken te zijn en het ging over het Joodse volk.
Toen ik klaar was bracht hij een Bijbel en daaruit moest ik bepaalde stukken lezen. Wat bleek?! De stukken die ik in de geschiedenisboeken had gelezen waren voorspeld door de Bijbel.
Langzamerhand begon het toch wel te wringen bij me. Stel dat God bestaat en Hij mij gemaakt heeft. Stel dat het dan ook waar is dat er een oordeel komt, wat gebeurt er dan met mij?

Perfectie

Na een periode van veel lezen en verhitte discussies, waarbij andere geloven zeker niet vermeden werden, wist ik het zeker: de God van de Bijbel heeft de wereld gemaakt en wij hebben er een zooitje van gemaakt. Die God is perfect, zonder fouten, almachtig en hoog verheven boven Zijn maaksel.
Eens was de mens ook in perfecte staat, zonder fouten, maar dat is al lang geleden. Niemand van ons – en zeker ik niet – zou in de buurt kunnen komen van die God. We zouden nog geen seconde kunnen leven in de buurt van Hem. Want als Hij licht is dan zijn wij duister. En de duisternis moet wijken voor het licht! En als we dan voor eeuwig door zouden leven, dan zou dat zeker niet bij Hem kunnen! Dat ging me dus niet in de koude kleren zitten.

niet goed genoeg
om voor eeuwig
bij God te leven
Uiteindelijk heb ik God gevraagd om me alles te vergeven wat ik ooit had misdaan. Ik wist dat dat mogelijk was, omdat Jezus voor mij dood gegaan was. De dood – en dan niet de gewone dood, maar de dood in de zin van ‘voor eeuwig leven zonder God op een plek waar geen enkel goeds is’ – had ik overduidelijk verdiend. Ik was niet goed genoeg om voor eeuwig bij God te leven. Mijn eeuwigheid zou ik doorbrengen bij alles en iedereen die niet bij God zouden kunnen komen.

Gods oordeel

Op een dag zal God rechtspreken over iedereen! Dan wordt er een scheiding aangebracht tussen hen die bij Hem horen en hen die dat niet wilden. Daarna zal er een nieuwe hemel en aarde komen waar alleen nog maar goed gedaan wordt. Dat betekent dus simpelweg dat al het goede dan bij God zal zijn. Maar dat betekent ook dat alles wat slecht is en niet voldaan heeft aan Gods criteria verbannen zal worden naar een verzamelplaats, die wij ook wel de hel noemen.

Jezus is vanuit de hemel gekomen en als mens op aarde geboren om dat vreselijke lot voor de mens te dragen. Hij was de Enige die dat kon. Hij was zonder zonden oftewel Hij was perfect. Hij had die straf Zelf dus niet verdiend en was vrij om het over te nemen. Jezus stierf een vreselijke dood en bleef drie dagen in het graf.
Hij nam de schuld van mijn fouten op Zich en liet Zich er vrijwillig voor martelen en doden. Zo nam Jezus al mijn schuld mee het graf in. Daar waar ik zou eindigen, zat Hij in mijn plaats!
Na drie dagen is Hij opgestaan uit de dood en heeft er zo voor gezorgd dat de dood niet meer het laatste woord heeft.

Een nieuwe start

Ik mocht dus opnieuw beginnen! Met een schone lei kon ik mijn leven gaan leven, wetende dat als het weer eens mis zou gaan ik altijd mijn schuld kon belijden. Mijn schuld zou nooit meer tussen God en mij in staan, want als ik het belijd zal Hij het me vergeven door te kijken naar wat Jezus voor me gedaan heeft.

Hij geeft je
kracht en troost
God ging met mij aan het werk. Zo begon ik stukje bij beetje te veranderen. Later las ik in de Bijbel dat God ons graag van binnenuit verandert zodat we meer op Hem gaan lijken.
Hij vertelt ook dat Zijn Geest graag in ons wil komen wonen. We noemen die Geest de “Heilige Geest”. De Heilige Geest is er niet zomaar voor de lol, maar wil je helpen in alle situaties. Hij geeft je kracht en troost als het nodig is. Hij is het ook die je helpt om het goede te doen.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Op 1 oktober 1995 heb ik mij laten dopen. Mijn leven is compleet veranderd. Mijn leven is werkelijk 100% geworden, omdat ik weet dat ik straks voor eeuwig mag leven bij God. Ik leef niet langer in angst en onzekerheid over deze dingen en dat deed ik voor die tijd wel.
Ik ben blij dat God mij de kans heeft gegeven om bij Hem te mogen horen. Het gaat zelfs zover dat God mij nu Zijn kind noemt!

Jurgen heeft ook een eigen website: www.apologeet.nl

Jo

© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Mijn naam is Jo. Ik ben 31 jaar en moeder van 3 pareltjes van kinderen: een dochter van 5½, een zoontje van bijna 4 en de jongste dochter is net 1½.

Ik wil hier mijn getuigenis te schrijven, omdat ik nooit mondeling heb durven te getuigen. Ik ga niet diep in op de ergere gebeurtenissen, want ik vind niet dat dit een soort van “smulverhaal” moet worden.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Mijn jeugd

Als kind brachten mijn ouders me wel eens naar de kerk, maar deden er verder niets mee, dus ik had er ook niets mee. Na een paar jaar gingen we niet eens meer.

Mijn moeder raakte psychisch ernstig ziek. Hierdoor verbleef ze af en aan in instellingen en moest ik als enige meisje in ons gezin – ik heb een tweelingbroertje – op 13-jarige leeftijd al het volledige huishouden draaien. Daardoor kon ik niet verdergaan met mijn opleiding als doktersassistente, waar mijn ouders me in eerste instantie toe hadden aangezet.

Mijn vader was alleen maar verdrietig, boos en dronk veel. Mijn broertje was ”`t lievelingetje”. Ik gebruik echter liever het woord zorgenkindje. Hij heeft met de geboorte zuurstoftekort gehad en “loopt iets achter”, zoals men dat noemt. Hij mocht gewoon lekker z’n gang gaan, kreeg vaak cadeautjes en complimenten en mocht altijd buitenspelen!

Vaak zat ik verstopt bij de tuindeuren, plukte een paardebloem en blies de “pluisjes” ervan de lucht in. Dan wenste ik:

  • dat ik snel een eigen leven zou mogen leiden;
  • dat ik toch een opleiding kon doen, juf mocht worden;
  • dat ik een lieve vriend zou krijgen en een gelukkig gezin.

Een tijd vol problemen
 
Na 2 jaar ging het weer beter met mijn moeder en ging ik met mijn zelfgespaarde studiefinanciering de opleiding SPW voor “juf” volgen. Tijdens deze opleiding heb ik veel moeilijkheden gehad. Ik kropte alles op en werd van een verlegen meisje overdag een feestbeest ’s nachts. Maar toch was er steeds iets wat me tegenhield om verder in de put te raken. Iets wilde me terug trekken.

Toen ontmoette ik een jongen – rustig, aardig, beetje naïef – die eigenlijk een beetje gebruikt werd door andere meisjes die het wel leuk vonden om gratis drankjes te krijgen. Hij was zo`n goedzak en deed vriendelijk, zag er geen kwaad in en gaf ze hun drankjes.

Daar stak ik een stokje voor. Ik vond dat niet kunnen. Deze jongen dronk zelf niet, was gewoon een aardige jongen die maar met z`n vrienden meeging. Hij was “de Bob”…  We werden vrienden en ik ging me weer meer op mijn studie richten en gewoon leuk uitgaan.

Na een jaar ging het helemaal mis met mijn moeder. Ze gooide ruiten kapot. Er volgde een heel drama! Een vriendin die toen bij me sliep schrok zich wezenloos. Ze belde die jongen op of hij me kon komen steunen en ging er zelf vandoor!

Die jongen kwam, en hielp me het huis een beetje opruimen (mijn moeder was door de politie meegenomen) en na een hele lange dag en veel tranen, gaf hij me ‘s avonds toen hij naar huis ging een klein beertje die in z`n auto hing. Hij vroeg me op een van mijn moeilijkste dagen of ik een relatie met hem wilde!

Nou, om een lang verhaal kort te maken:

  • ik haalde mijn diploma;
  • na 3 maanden thuis gezeten te hebben, werd ik maar zo uit het niets gebeld voor een baan;
  • die jongen werd mijn vriend en nam me ook mee naar “zijn” kerk. Daar kwam ik erachter dat ik eigenlijk altijd al wel geloofde.

 
De problemen voorbij…
 
Die pluisjes blazen waren eigenlijk mijn gebeden, zag ik nu in!

Ik zette alle problemen met mijn ouders opzij. Nadat mijn vader in een dronken bui mijn vriend bedreigde met een bierflesje, heb ik hem laten inrekenen. Hoe erg ook, ik heb mijn eigen vader met politiehonden en al laten oppakken en mijn moeder weer naar de zorginstelling gebracht. Het was me genoeg. Tijd voor mijn eigen leven!

God liep als een rode draad door mijn leven. Het begon als een nette rode draad op rol en werd een slordige bol. Maar toch… de bol rolde door. Ik werd “juf “, trouwde met die jongen – mijn eerste liefde – en kreeg er een geweldige liefdevolle familie bij.

We kochten een huisje en na 2 jaar verbouwen werd het een prachtige thuisbasis voor ons gezin.

Ik gaf mijn baan als juf op. Dat was best zwaar. Het was mijn droom die ik opgaf, maar ik raakte zwanger van ons 1e kindje. Dat was geen droom, maar een diepe wens waar ik mijn baan graag voor opgaf. Haar geboorte was zo onbeschrijfelijk mooi en bijzonder dat ik alles om me heen vergat, hoe helder ik ook was. Ik herinner me nu nog ieder moment… maar het moment dat ze geboren werd, het was alsof de Heer Zelf bij me was. Niet zichtbaar, maar het voelde zo sterk. Hij gaf mijn dochter aan mij, uit Zijn handen ontving ik deze prachtige parel!

De jaren daarna waren we gelukkig met ons gezin. Mijn ouders hebben hulp gekregen, mijn moeder – die medicijnen kreeg tegen de stemmen in haar hoofd – kon weer op mèèr normale voet verder.

Ik werd weer zwanger. Dit keer van een prachtig zoontje! Het gevoel dat ik met de geboorte van mijn dochter had was er niet, maar desondanks was de wil sterk om mijn kinderen voor te stellen aan de Heer. Ondanks dat we echt bijna nooit in de kerk kwamen, hebben we onze kinderen samen opgedragen!
Ik kreeg een 3e kindje en ook ons dochtertje is opgedragen.

Niet te doorgronden
 
Ik kreeg behoefte om meer te weten over de bijbel. Daarom ben ik een Alpha cursus gaan doen, gevolgd door een Bèta cursus.

En, mensen, ondertussen ga ik bijna iedere zondag met mijn oudste dochter naar de kerk. Mijn man – nog altijd mijn eerste liefde, gelukkig – bleef bij de jongste 2 kids. Nu zij ook ouder zijn gaan ze naar de crèche en kunnen wij samen de dienst in.

Ruim een jaar geleden ben ik zelfs gedoopt! Mijn getuigenis daarvan staat hieronder.

Ik wil hiermee getuigen dat God echt ondoorgrondelijk is. Hij werkt op diverse manieren in levens. In zware en in gelukkige tijden is Hij er voor ons!

Mijn ouders zijn een lieve opa en oma voor onze kinderen. Ik bid voor ze, dat ze hun weg naar de Heer terug zullen vinden! Mijn broertje is nog altijd ongelovig, maar onze band is wel oké. In een jaar tijd is hij erg veranderd van afstandelijke oom naar leuke stoei-oom voor onze kids en hij verwent ze nogal eens met een leuk cadeautje. Ook voor hem kan ik alleen maar bidden!

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Een vriendin van me is ook gelovig en we kunnen er goed over praten samen. Zij gaat momenteel ook door een moeilijke tijd. Ik geef haar ook steeds als advies: loop eens door het park, kijk naar de bloemen en luister naar de vogels, geniet van je eigen huisje, wees blij dat je een baan en inkomen hebt. Kortom, tel je zegeningen, er is echt zo ontzettend veel om dankbaar voor te zijn.

En ik kan de Heer danken voor alle zegeningen in mijn leven!

Martijn

© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Ik ben Martijn, 21 jaar oud en zit momenteel in de afrondingsfase van mijn studie Bedrijfseconomie. Het lezen en opnemen van getuigenissen van anderen in gesprekken, maar ook via deze website heeft me altijd geraakt en ik hoop dat anderen via dit medium ook weer geraakt mogen worden door Zijn grote hand.

“Waarom ik, en waarom niet zij?” is een vraag die soms nog steeds met me speelt, en dan lees ik de getuigenissen hier en merk ik dat ik blijkbaar toch niet de enige ben… Daarom vind ik deze site nuttig, en wil ik graag mijn bijdrage leveren.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Op basisschool leeftijd kwam ik al in aanraking met (jeugd)psychiaters en therapie. Ik bleek een agressiestoornis te hebben waardoor ik mezelf niet kon beheersen. Iets wat erg uitdagend was bij sommige jongetjes, en dat resulteerde in dat ik iemand het ziekenhuis in sloeg en in therapie terecht kwam. De therapie had succes en ik beheers mezelf nu veel en veel beter, maar de psychiater die ik erbij kreeg hielp niet en dat heeft op latere leeftijd nog grote gevolgen gehad.

In mijn pubertijd begon ik te twijfelen aan het geloof. Waarom heeft God de dingen voor ons gedaan heeft die Hij verhaald in de bijbel? Ik kon al helemaal niet verklaren dat Hij van elk mens hield, zelfs als we zo’n rotzooi van de wereld maken. Ik begon te twijfelen aan de kennis die ik over Hem had, want ik begreep de logica van Zijn daden niet.

Toen ik 14 was ging ik op vakantie naar Noorwegen. Er woont familie en daardoor was ik er al meer dan twintig keer geweest. Mijn neef was in ongeveer dezelfde leeftijd als ik en daardoor bouwde ik daar ook een vriendengroep op. Toen wij halverwege Denemarken waren, kregen 2 vrienden in Noorwegen een dodelijk ongeluk. Eén was op slag dood en de ander werd in kritieke toestand naar het ziekenhuis gebracht. Deze laatste was één van de weinige vrienden die ik echt vertrouwde, en waar ik veel mee over mijn bezigheden praatte. Eenmaal aangekomen kreeg ik het nieuws te horen en snelden we naar het ziekenhuis. De 2e vriend overleed een half uur voordat ik het ziekenhuis bereikte…

* Redactionele noot: We begrijpen dat veel Christenen dit als shockerend kunnen beschouwen. Toch kiezen we er voor de tekst ongecensureerd te plaatsen.

Wij zijn ervan overtuigd dat God liever heeft dat iemand oprecht is, dan dat hij mooi weer speelt.

Voor mij was de conclusie simpel: Als dít de weg van God was met mensenlevens, dan was dit niet mijn weg. Ik verafschuwde God, wist wel dat Hij bestond maar vond Hem een eikel* als Hij dit wenste te doen met mensen op zo’n jonge leeftijd. Als gevolg van dit denken ging ik mijn heil in andere dingen zoeken en werd zodoende een jeugdig crimineeltje. Ik begon met roken. Toen dat niet meer werkte kwam veel alcohol, “geklooi met meiden” en blowen, met als doel zoveel mogelijk afstand doen van mijn gedachten en afstand van de dingen die ik zo graag weer op een rijtje wou hebben. Niets kon me meer schelen, en ik belandde op den duur weer bij een psychiater die ook niets met mijn verhaal kon.

Mijn leven ging verder. Op school had eigenlijk niemand door dat mijn toestand zo verslechterde. Scherpzinnigheid en droog gedrag maakte dat ik over kwam als een humoristisch en vrolijk in het leven staand persoon. Zo ging het tijden lang “goed” en kon ik mijn niet verwerkte verleden negeren, totdat de volgende gebeurtenis voor de deur stond.

Joke
Ik slaagde, ging naar het HBO en kwam in een nieuwe groep vrienden, waaronder ook meiden waarin ik “mogelijkheden” zag. Onverwacht was dat er nog een relatie uit kwam rollen ook, en zo had ik per november verkering met Joke. Binnen een maand nadat ik verkering met haar kreeg, ging haar vader er vandoor met een andere vrouw. Joke had thuis een “zware” opvoeding gekregen en dit was voor mij wederom een bewijs dat bij slechte gebeurtenissen altijd het woordje “God” betrokken was. Joke’s moeder kwam in een inrichting terecht, waardoor Joke in een pleeggezin terecht kwam. Ze was labiel en kon niet meer op haar ouders terugvallen, waardoor ze dat logischerwijs op mij deed omdat ik “haar vriend” was.

De relatie werkte niet en ging na 3 hectische maanden uit omdat het gevoel er voor mij niet was. Joke bleef echter op mij terugvallen omdat ik haar die eerste 2 maanden ook al had doorgesleept, en ik bleef haar ook bijstaan. Deels menselijke interesse (ik zou bijna psychologie gestudeerd hebben), deels inzicht en vriendschappelijke liefde motiveerde me hierin. Ze was als een zusje voor me, en was op dat moment één van de weinig meiden die een plekje in mijn hart gekregen heeft.

Ondertussen bleef ze professionele hulp weigeren, en achteraf betreur ik het dat ik haar mijn ervaring met deze mensen verteld heb, want ik heb nog steeds het donkere vermoeden dat ze mede hierdoor nooit met die mensen wou (proberen te) praten.

Verder in dat jaar kreeg ik een nieuwe vriendin en was ik voor het eerst van mijn leven echt smoorverliefd (het zogeheten roze wolkje). Lang mocht dit plezier echter niet duren, want voor Joke bleek dit de definitieve klap. Zij had altijd gedacht dat ik wel bij haar terug zou komen en dat ik gewoon tijd nodig had. Deze afknapper is de druppel voor haar geweest, en tussen Kerst en Oud en Nieuw 2005 doet Joke een zelfmoordpoging. Ze kwam in een inrichting terecht, en bij “toeval” bij mij in de buurt. Zodoende heb ik Joke daar nog een paar keer kunnen bezoeken.

Net voor Valentijn ging mijn relatie uit, dit keer niet door mijn toedoen want ik was nog steeds smoorverliefd. Een paar dagen later pleegde Joke zelfmoord door voor een trein te springen. Mijn leventje, voor zover ik het nog kon trekken stortte compleet in. Drie maanden kon ik het volhouden met zware depressies en complete geslotenheid. Hulp weigerde ik, en thuis wist niemand van het voorval van Joke af, omdat ik ontzettend bang was voor het oordeel van mijn ouders (die het tot de dag van vandaag niet weten). Uiteindelijk trok ik het niet meer. Ik zou op 28 april (Joke d’r verjaardag) om 12:52 (haar sterftijd) voor “dezelfde” trein gaan springen.

“Bedenk goed wat je vrijdag gaat doen, mijn zoon”

God greep echter in. Woensdag 26 april ging ik stappen met een stel vrienden, en was onderweg naar huis toen ik Hem ontmoette. Het laatste stuk in de trein zat ik alleen, en er kwam een man tegenover mij zitten. Een zwerver, stinkend en oud, ik verdiepte me nog wat dieper in mijn krant. Hij begon te praten over dingen die alleen God weten kon en kan. Details over mijn verleden die niemand wist. Toen ik hem gedag zei en uitstapte zei hij nog: “Bedenk goed wat je vrijdag gaat doen, mijn zoon”. Woorden die ik nooit meer kan vergeten.
Ik wist niet meer wat ik doen moest. Na er een nacht niet over geslapen te hebben besloot ik een vriend van me te bellen.

Volgens hem moest ik bidden, de bijbel openslaan en lezen, God zou dan de rest doen. Nuchter als ik ben absoluut niet het antwoord dat ik wou. Ten einde raad besloot ik het toch te doen en las Romeinen 14;7-10: 7 Niemand van ons leeft voor zichzelf, en niemand van ons sterft voor zichzelf. 8 Zolang wij leven, leven we voor de Heer; en wanneer wij sterven, sterven we voor de Heer. Dus of we nu leven of sterven, we zijn altijd van de Heer. 9 Want Christus is gestorven en weer tot leven gekomen om te heersen over de doden en de levenden. 10 Wie bent u dat u een oordeel velt over uw broeder of zuster? Wie bent u dat u neerziet op uw broeder of zuster? Wij zullen allen voor Gods rechterstoel komen te staan.

Daar ging mijn weerstand. Het kon niet anders meer, het kon niet anders dan dat hier een “hogere macht” aan het werk was. Uit duizenden teksten komt precies dat wat over dood en (Gods) oordeel gaat naar voren. Ik besloot tot uitstel van mijn planning voor vrijdag, en begon me weer te verdiepen in het Geloof. Langzaam maar zeker keerde Hij terug op mijn pad.

Dat jaar ging ik op een bouwproject waar contact met lokale bevolking ook een plek in kreeg, een Christelijk project. We gingen op een zogenaamd ‘cultuurbezoek’, een bezoek aan een gezin dat daar leeft en woont om zo te ‘ervaren’ hoe zij leven. Het gezin waar ik kwam was straatarm, leed honger en zonder hulp zouden ze geen toekomst meer hebben.

“Nee, want God is toch goed?”

Ik vroeg deze vrouw of zij nooit boos op God was, omdat Hij haar dit aan deed en zoveel moeilijkheden op haar pad gaf. Het enige wat ze deed was mij verbaasd aankijken, en de wedervraag stellen: “Nee, want God is toch goed?” Ik was wederom gebroken.

Cynisch als ik was richting God gaf ik Hem nog steeds de schuld van wat me overkomen was. En dat werd daar even recht gezet door een simpele, straatarme Keniaanse die me daar even de waarheid zei in één simpel zinnetje. God werkte voor de tweede keer door de simpelste en armste mensen in mijn leven, Bijbels gezien zeer herkenbaar. Mijn geloof was er, maar dat veranderde mijn verleden niet.

Mijn houding tegenover meiden was wel veranderd, net voor het project was er één met wie ik wellicht verkering zou krijgen, Angela. Zij ging tegelijk met mij op een ander bouwproject en we besloten het project af te wachten. Ze kwetste me hard door op haar project vreemd te gaan, en ik heb haar daarom na het project vriendelijk afgewezen. We bleven echter vrienden, en in november wou ik haar de herkansing geven. Zo gebeurde het dat we in maart alsnog verkering kregen. Deze relatie duurde 11 maanden en heeft vreselijk veel veranderd in mijn leven. Doordat God haar op mijn weg gebracht heeft leerde ik plaatsen wat ik meegemaakt had, en kon ik het langzaam een plekje gaan geven in mijn hart. Ik leerde meer rust kennen in mijn bestaan, en me binden aan een vrouw. Ik leerde over mezelf praten, en kon de beerput in mijn hart aan een ander mens kwijt. Ik leerde mijn talent van inzicht positief gebruiken, en kon met mensen praten om zodoende hun met hun problemen te helpen. Kortom: Ik vond eindelijk vrede met mezelf!

Maar wederom helaas. Ook deze relatie werd beëindigd. Angela ging weer vreemd, en kon de gevolgen van haar eigen vreemd gaan niet dragen. Daardoor was ik genoodzaakt haar voor het blok te zetten waardoor ze het uitmaakte en viel ik weer terug in een gat.

We begonnen als goede vrienden, en dit keer was ik degene met de illusie dat ze vanzelf wel bij me terug zou komen. Ik raakte zwaar in haar teleur gesteld. Omdat ze zoveel voor me betekende deed ze me des te meer pijn. Ik ging zelfs nog met haar op zo’n bouwproject en werd daar helemaal hard onderuit gehaald. Mijn fallback was weg, en ik vreesde dat de geschiedenis met Joke zich zou gaan herhalen. God was weer ver weg, en ik kon de rust die ik had niet meer terugvinden.
Angela wou na het project gewoon ‘vergeten’ en als vrienden verder gaan maar ik kon dat niet meer aan. Ze had zoveel voor me betekend en het eindigde op zo’n vreselijke manier… Wederom werd ik depressief en speelden de gedachten over zelfmoord, wederom was God voor mij ver weg.

Hoe ik weer op het rechte pad gekomen ben is ook wonderlijk. De term ‘fake it till you make it’ speelde op, feitenkennis over de bijbel ook en mijn Geloof was wel zo vast dat ik het niet compleet wou en kon laten vallen. Gesprekken met vrienden en doorzettingsvermogen hebben me uiteindelijk terug naar God gebracht. Ik kreeg het gebed hiernaast doorgestuurd, kende hem al maar met de timing van die vriend die hem stuurde barstte ik weer. Langzaam kreeg ik weer rust. Nu met mezelf en zonder partnerhulp, wat voor mezelf alles weer duidelijk op een rijtje zette. Iets wat ik bijna 6 jaar met sommige dingen niet gekund heb.

Soms vraag ik me nog af waarom God juist mij heeft uitgezocht om de naam van Jezus zo letterlijk in mij waar te maken (Jezus = God Redt). Zijn wegen zullen ondoorgrondelijk blijven, en ik zal me erbij neer moeten leggen.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Het geloof kwam me niet aanwaaien: Ik werd duidelijk op feiten gedrukt en heb daarmee de push gehad in de juiste richting, maar uiteindelijk moet je Gods uitgestoken hand wel zelf pakken. (God geeft alle vogels te eten, maar ze moeten er wel voor vliegen.) Ik hoop dat mensen die niet geloven en dit lezen toch mogen besluiten Zijn weg als de ware aan te nemen. Geloven is geen garantie dat het je goed af zal gaan in dit leven, het is echter wel een redmiddel. Jezus is ook voor jou gestorven, en de enige manier om hierin mee te gaan is door hem te accepteren in JOUW leven, Amen!

Omwille van de privacy zijn de namen Martijn, Joke en Angela gefingeerd.

Hasso

© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

OK. Ik ben Hasso, 48 jaar, 26 jaar getrouwd, 4 kinderen, werkzaam in de IT. Daarnaast freelance webdesigner en webshopwinkelier.

Lange tijd heb ik er zo over gedacht: de religies zijn gewoon ontstaan tijdens de evolutie. De oermensen werden steeds intelligenter en meer bewust van zichzelf. Daardoor gingen ze zich dingen afvragen en “verzonnen” een verklaring voor “onverklaarbare”, maar in hun ogen zeer ingrijpende verschijnselen, zoals bijvoorbeeld een zonsverduistering. Ze bedachten dus dat er hogere machten waren die hun wereld konden beïnvloeden. Daarom konden ze die hogere machten maar beter te vriend houden en bedachten ze het brengen van offers. Zo zou je de oorsprong van verschillende religies zeer beknopt en verstandelijk kunnen verklaren.
Voor de rest draait het allemaal om het recht van de sterkste (Darwin) en toevalligheden.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Totdat….
Ik verkering kreeg met een meisje (dat nu mijn vrouw is). Zij komt uit een hervormd gezin en als ik bij haar het weekend doorbracht ging ik wel eens mee naar de kerk. Later, toen we getrouwd waren (voor de goeie orde ook in de kerk) en in verwachting van onze eerste, kreeg ik steeds meer vragen over het geloof, waarop mijn vrouw ook geen antwoord had. We hebben toen besloten catechesatie te gaan doen. Tijdens deze catechesatie periode (die van september tot april duurde) werd onze dochter op eerste Kerstdag geboren. Helaas was zij tijdens haar geboorte overleden. Nou daar sta je dan met je vragen bij zo’n dominee: Waarom!!!!???? Als God er is, waarom laat Hij dit dan gebeuren……..? De dominee gaf ons een heel eerlijk antwoord. Hij wist het ook niet en was net zo verslagen als wij.

En toch werden we op een of andere manier getroost door zijn antwoord. Ik realiseerde me ook: “Waarom niet, waarom zouden ellendige dingen alleen anderen moeten overkomen. Wie ben ik dat ik daarvan gevrijwaard zou blijven?”. We hebben uiteindelijk beiden catechesatie gedaan en ik ben toen ook gedoopt. We vonden niet het antwoord op de Waarom-vraag maar wel troost en steun in de gemeente.

Opwekking
In de loop van de tijd verminderde onze geloofsbeleving en gingen we ook minder naar de kerk, omdat er binnen die kerk dingen niet goed zaten. Mijn zwager en schoonzus waren al eerder overgestapt naar een andere gemeente, waarvan wij ook wel eens een samenkomst bezochten. Zij gingen ook soms een dagje naar de grote jaarlijkse Pinksterconferentie Opwekking.

Omdat wij een grote tent hadden vroegen ze ons om ook een keer (dat was in 1998) mee te gaan en of ze dan bij ons in de tent mochten slapen. Dan konden zij ook de hele conferentie meemaken in plaats van een dagje op en neer. Omdat we ook wel voelden dat ons geloofsleven een opkikker kon gebruiken hebben we ja gezegd.

We hadden geen idee wat we ons erbij voor moesten stellen: Duizenden christenen bij elkaar op een hoop in tenten. Grote, hele grote en nog grotere tenten voor samenkomsten. Tenten voor kinderen, voor tieners, voor jeugd. Tenten voor boeken en CD’s, een snacktent. Toiletblokken, aggregaten, kortom een enorme camping wordt er voor 5 dagen uit de grond gestampt.

Op zaterdagavond zaten we gezellig met elkaar te eten voor onze tenten en we raakten in gesprek over toeval en waarom dingen gebeuren zoals ze gebeuren, toen het tijd was geworden om naar de samenkomst te gaan. Daar zou ene Otto de Bruijne gaan spreken. Ik had die naam wel eens gehoord en gezien bij de EO als ik zat te zappen, maar voor de rest kende ik de man niet.

Ik weet niet meer precies waarom, maar ik liep niet met de anderen naar de grote samenkomsttent. Misschien was ik toevallig wat vergeten en was ik teruggegaan om het te halen of zo. Ik liep dus alleen en tijdens deze wandeling maakte ik een “deal” met God.
Ik zei in gedachten: “Heer als Uw Heilige Geest ergens is, dan moet ik daar, hier tussen zoveel mensen die in U geloven toch wat van merken. Als u echt bestaat, dan ben ik hier niet toevallig. Ik daag ik U uit dat te tonen. Het zou toch wel heel erg toevallig zijn als die meneer Otto het straks over mijn probleem gaat hebben. Mijn geheim, dat niemand kent. Alleen U kunt het kennen. Als Otto over mijn geheim praat, al is het maar één zinnetje, dan aanvaard ik U in mijn hart”.

We hadden afgesproken waar we zouden gaan zitten, dus ik kon de anderen gemakkelijk vinden. Het was lekker weer dus we zaten buiten de tent op bankjes, bijna achteraan. Ik ging zitten en wachtte af wat er zou gebeuren.

Otto sprak, maar niet over mijn geheim. Hij had het over hoe de mensen van hun geloof een knuffelbeer maken. Ze stoppen al hun pijn en verdriet in een vuilnisbak en gaan er bovenop zitten. Want God moet een lieve God zijn, een God die je kan knuffelen, waar je alles tegen kan zeggen en die nooit iets vervelends terug zegt. Een God die je ook even opzij kan leggen en weer kan oppaken als het jou uitkomt. En over hoe je kan kicken op de misère en tegenslagen van anderen; dat jouw zonden toch veel minder erg zijn, in vergelijking met die van anderen. En dat Hij vooral niet in de buurt van die vuilnisbak moet komen.

En net toen ik dacht: “Nou da’s mooi, het gaat nog steeds niet over mij”, toen kwam het. Ineens veranderde hij van onderwerp. Dat hij eigenlijk helemaal daar niet wilde staan en helemaal niet wilde spreken. Want hij was het niet waard, omdat hij een geheim had. Hij had namelijk niet zo lang daarvoor op een hotelkamer zitten zappen en was blijven hangen bij een pornofilm.
PATS!

Pornografie
Het was alsof ik een klap in m’n gezicht kreeg. Want dat was mijn geheim: verslaafd aan pornografie. Het leek alsof Otto het alleen nog maar tegen mij had. Ik wist dat er nog veel meer mensen om me heen waren, maar het leek alsof ik alleen was met hem. En hij vertelde verder…dat ie niet meer wist hoe lang hij had zitten kijken. Hij had hem uiteindelijk uitgezet, maar toch na 30 jaar christen zijn was hij er toch ingetuind. En hij zei dat hij straks als eerste voor het podium zou gaan knielen om het in orde te maken met God.

En daar zat ik. “Ja kerel, daar zit je. Wat doe je nu? Je hebt een deal met Hem gemaakt. Ga je je eraan houden? Durf je dat wel? Nu op te staan en naar voren te gaan? Iedereen zal naar je kijken en wat zullen die wel niet van je denken.”

Een korte aarzeling en toen stond ik op. “Nee”, dacht ik, “dat gaat niet gebeuren, Otto. Ik ben je voor”. Ik liep naar voren over het pad tussen de stoelen. Wat die andere mensen dachten kon me niks schelen, dit was tussen God en mij. Het leek mij minuten te duren voor dat ik er was. Anderen zeiden later: “Het leek wel of je vloog”.

Daar voor het podium heb ik geknield. Ik heb gehuild….het uitgeschreeuwd naar God: “Ik kan het niet…., ik kan het niet…., ik kan het niet alleen. Help me. Help me. Help me”. Wel honderd keer heb ik de woorden herhaald. Samen met Otto en later nog heel veel anderen heb ik mijn zonden beleden. En God heeft me geholpen.

Ik ben niet meer verslaafd. Ben ik helemaal vrij van zonde. Nee. Er is een tegenstander, satan, die mij nog steeds in verleiding wil brengen op allerlei slinkse manieren. Soms lukt het hem. Dan herinnert hij mij aan mijn verleden. Dat het helemaal niet zo erg was en dat toch niemand het ziet. Dan vecht ik terug en herinner hem aan zijn toekomst. Want al verlies ik soms een slag: de oorlog is al gewonnen door Jezus Christus toen Hij stierf aan het kruis en in Zijn opstanding mag ik eeuwig verder leven!

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Hoe gaat het nu met me?
Terugkijkend op de afgelopen tien jaar is er wel wat veranderd. De bijbel leert ons dat we sterk zijn in onze zwakheid. Dat is ook de reden dat ik me niet schaam voor mijn getuigenis. Ik geloof dat het anderen zal helpen.

Soms mag ik spreken voor mannen of jeugdkerken (zie christelijkpodium.nl), iets wat ik graag doe. Verder ben ik met een vriend onlangs een webshop begonnen met radicale shirts etc. Fransiscus van Assisi schijnt ooit gezegd te hebben: Preek het evangelie elke dag, gebruik zonodig woorden. Wij hebben het een beetje aangepast: Preach the gospel every day, if necessary use a t-shirt.

Kevin

© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Ik ben Kevin en ik ben 20 jaar oud. Momenteel doe ik de opleiding HBO elektrotechniek. Het is een lastige opleiding, maar uiteindelijk moet ik het wel redden.

Tot mijn 12de las ik vaak in de kinderbijbel, ging met de kerst mee naar de kerk en ben gedoopt en heb de communie en het vormsel gedaan. Eigenlijk vond ik het een kick om die dingen te doen. Je stond echt in de belangstelling.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Zelfmoord
Toen ik 12 was ging ik naar de middelbare school. God bestond niet voor mij en ik werd steeds meer een atheïst. Op de middelbare school ging het niet goed. De mensen die ik dacht dat mijn vrienden waren lieten me allemaal vallen. Ik werd gepest. Op een dag besloot ik dat ik het niet waard was om te leven. Ik heb toen een touw gepakt en daar een strop van gemaakt. Die strop heb ik toen op mijn kamer gelegd, zodat ik als ik wou me kon ophangen. Op een gegeven moment wou ik dat ook, ik ben in het trapgat gaan staan en heb het touw opgehangen. Toen hoorde ik de poort open gaan en kwam mijn jongste zusje thuis. Ze voelde zich niet lekker. Ik heb als een speer alles opgeruimd en voelde me ontzettend schuldig, want wat als ze mij gevonden had? Dat kon ik haar niet aan doen en niemand eigenlijk.

Toch was ik nog steeds een atheïst. Ik wist wel veel uit de Bijbel te vertellen, maar gebruikte het om mezelf te bevestigen: ik had het goed, zij hadden het fout. Ik leerde een meisje kennen via een toneelstuk waar ik de techniek voor deed. Ze kon ontzettend mooi zingen en ik kwam er achter dat ze christen was. Oe wat een afknapper was dat. Maar we hebben wel goed contact gehouden en ze was toch best lief.

De ommekeer

Bijna 3 jaar lang heeft ze mij op gepaste wijze meegevraagd naar de kerk en over het geloof verteld. Ik stond er niet voor open en wimpelde alles af. Tot er een Youth Alpha kwam. Ze vroeg of ik mee ging en ik zei ja. ‘Misschien valt er nog wat te lachen,’ dacht ik. En er viel wat te lachen: niet om de mensen, maar juist met ze! Ik begon te onderzoeken en na te denken, en telkens sloeg de balans meer naar het christendom. Toen kwam het moment dat we met de Youth Alpha een weekend weg gingen. Ik sprak openlijk dat ik er nog niet 100% zeker van was. Tegen het einde van het weekend konden we onze zonde opschrijven en verbranden en ministry doen. Ik dacht: wat voor een zonde heb ik nou? En toen schoot het me te binnen wat in de Bijbel staat: Wat je denkt heb je al gedaan en is al zonde.

Ik barstte in tranen uit en schreef op dat ik de dood heb gewenst voor mezelf, en voor mensen die mij tot die waanzin dreven. Ik heb huilend mijn zonde verbrand. Heb nog even staan praten met een leider, en uiteindelijk ben ik naar een ministry groepje gelopen en is er voor me gebeden. Alle last viel van me af. Ik voelde me gelukkig en ik heb zingend over het terrein gelopen en ‘mijn verlosser leeft’ gezongen. Eenmaal thuis ging ik aan de slag om een douche te verbouwen en tijdens het werk was ik weer aan het zingen, mijn verlosser leeft! Ik was zo intens gelukkig. God had me aangeraakt. Hij had Zijn Geest in mij laten komen. Ik had de deur open gedaan waarop Hij stond te kloppen. Ik zou niks anders meer willen.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Nu

De weg is zwaar en niet altijd even makkelijk, maar als ik me slecht voel dan bedenk ik me altijd weer: God let op mij en als het echt verkeerd gaat vangt Hij me op. Zo ga ik door het leven. Ik ben nu ongeveer een jaar een Christen en help met de Youth Alpha cursus. Ik wil jongeren helpen die in de problemen zitten met zichzelf of met anderen. Ik wil ze laten zien wat God voor mij gedaan heeft. God heeft mijn leven gemaakt en al ben ik met sommige dingen niet heel erg blij, ik zou het niet anders gehad willen hebben. Als ik namelijk niet zo gepest was, had ik waarschijnlijk God nooit kunnen ontmoeten en zo’n standvastig geloof kunnen hebben!

Chantal

© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Hoi, ik ben Chantal, ik ben 17 jaar en woon in Enschede. Ik ben nooit gelovig opgevoed en wist helemaal niets van God’s Woord. Maar dan ook echt helemaal niets.

Op een hete zomeravond, zo’n 9 maanden geleden, worstelde ik weer eens met mijn levensvragen. Waarom overkomt mij dit, waarom dit. Ik werd gek van mijn leven. Ik ging naar een ‘hangplek’ toe om ‘rust’ te vinden. Die avond veranderde mijn leven!

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Athletes in action
Er was daar een sportgroep, de Athletes in Action.
Ik vond het maar stom, totdat ik hun gezichten bekeek. Ze straalden echt. Ik vond het maar belachelijk, hoe konden ze zo veel van sport houden. Totdat ik erachter kwam waarvoor ze dat evenement hielden: zij geloofden in God. In het begin dacht ik, “pff een God, ja tuurljk, die laat mij dit dan allemaal meemaken. nou lekkere God.”

Een jongen van het team zag me en begon een gesprek met mij. Het voelde al snel vertrouwd, en ik vertelde hem mijn verhaal. Dat deed ik de hele week, en ik kwam elke dag terug om ze te zien stralen. Het deed toch wat met mij. Op het eind kreeg ik toch wel respect voor ze. Dat ze zo vast hielden aan hun geloof, en alles eraan deden zodat anderen dat ook mochten ervaren. En dat gebeurde ook.

De laatste avond van die week schreef ik een brief aan die jongen, dat ik hem dankbaar was dat hij naar mij had geluisterd en had mijn email-adres erbij gezet. Ik zei tegen hem dat hij de brief pas mocht lezen als hij thuis was omdat ik mij er toch een beetje voor schaamde. Tja, mijn gevoelens zijn wel beetje persoonlijk dus had er moeite mee. Ik gaf hem de brief en zag hem naar de andere kant van het veld lopen. Hij ging de brief lezen. Na een tijd stond hij op en liep naar mij toe. Hij keek mij heel diep aan. Hij zei: ‘dit vindt ik echt heel bijzonder, dat je zoiets naar mij schrijft.’
Na een beetje gepraat te hebben, stelde hij dé vraag: zou ik met je mogen bidden. Wat moest ik nou zeggen? Ik had geen idee wat het inhield, dus ik stemde er maar mee in.

We liepen naar de andere kant van het veld en hij begon te bidden. Dat ik de liefde van de Here Jezus mocht ervaren. Dat ik mocht merken wat de andere kant was. Die kant die ik ook kon kiezen. Dat gebeurde de dag erna al!

De week was af en ik miste direct een stuk bemoediging om door te gaan met het leven. Ik ging naar dat veld om na te denken. Ik ging op de plek zitten waat die jongen en ik samen hadden gebeden en begon zo te huilen. Ik was zo overtuigd dat God mij nu kon zien. Ik begon spontaan te bidden… midden op een voetbalveld!

Ik heb een half uur op mijn knieën gezeten, en ik huilde en huilde.
Voordat ik begon met bidden was het grauw en regende het. Nadat ik klaar was met bidden straalde de zon, zag ik een kleurrijke wereld. Ik zag een kans, en ik greep hem!

Ik begon dingen op te zoeken over God. Ik mailde die jongen dat ik graag een keer mee wou met hem naar de kerk. Dat kon, dus ik was helemaal blij. Toen gebeurde het. Op het moment dat ik besloot de kans te pakken overleed mijn oma onverwachts. Mijn opa en zij waren de enigen in de familie die kinderen van God zijn. Ik begon mij weer af te vragen waarom God dan mensen van je afneemt. Toch bleef ik God voelen en was ik zo overtuigd dat God van mij hield en echt bestond !

Strijd
De relatie tussen God en mij werd steeds sterker. De relatie tussen mij en mijn familie werd steeds zwakker. Ze zagen mij als iemand die was gehersenspoeld. Ik was de dochter niet meer die ze kenden..Ik voelde mij voor het blok gezet: óf het gezin, óf God. Ik maakte mijn keus en koos voor God, ik geloofde dat God mij wel zou helpen.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Desondanks werd het steeds zwaarder. Mijn kat werd aangereden, mijn beste vriendin overleed (nu een maand geleden) en nu ligt mijn opa op sterven. De dag dat ik besloot mij te laten dopen hoorde ik dat mijn opa zou overlijden.
Hij is nog de enige persoon die een kind van God is in mijn familie, en die mij dan ook respecteert om mijn keus. Ik laat mij toch dopen. Omdat ik nooit meer zonder God kan leven. Ik hou van Hem. Hij is mijn Leven.

Mijn doop is daarom ook een getuigenis, dat Christus mijn leven is.
Hij is mijn leidraad, en ik zal nooit meer van Zijn zijde wijken.

Lia

© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

lia.jpg
Hey! Mijn naam is Lia, ik ben financieel medewerkster bij een handelsmaatschappij en een paar jaar geleden radicaal tot geloof gekomen. Dit is mijn verhaal:

Eind 2004 – ik was toen 40 jaar – kreeg ik te maken met paniekaanvallen en depressies. Tot dan toe zag mijn leven er heel rommelig uit. Partners wisselden elkaar af, en met werkgevers was het ook al niet veel beter. Ik had geen rust en wist eigenlijk niet wat ik nou wilde met mijn leven. Bij de psycholoog terechtgekomen, maar daar kwam niets concreet uit.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Kanker
Medio 2005 werd er bij mij borstkanker geconstateerd. Je wereld staat dan op z’n kop. Tijdens de behandelingen (eindelijk had ik er tijd voor) ben ik de bijbel gaan lezen omdat ik als atheïst wel eens wilde weten wat er nou in staat. Altijd heb ik gezegd dat het geloof de oorzaak is van alle oorlogen, maar ik wist eigenlijk niet wat er in de bijbel stond. Op dat moment kwam ik tot geloof en wist ik wat mijn levendoel was: Jezus volgen. Ik besefte dat Jezus de sleutel is om bij God te komen op het moment dat ik me realiseerde dat Jezus hier op aarde heeft rondgelopen.

Mijn familie
Herfst 2005 werd er bij één van mijn zussen maagkanker geconstateerd en haar maag moest helemaal verwijderd worden. In die periode ben ik gedragen door God. Ik heb mijn zus zelfs pastorale begeleiding gegeven op haar sterfbed (2006) toen ze niet meer te genezen was.

In oktober 2007 is een andere zus van mij plotseling overleden. Zij heeft jarenlang op straat geleefd en medio 2007 heb ik haar voor het laatst gezien (ik moest naar haar toe). Toen heb ik met haar over God gesproken en bleek dat zij ook gesprekken had met God. Volgens haar eigen zeggen had God haar verteld dat ze nog twee jaar te leven had en dit is ook uitgekomen.

Mijn hemelse Vader
Ondanks alles heb ik nu rust gevonden, mijn Vader is er altijd en ik kan altijd met Hem praten.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

In januari 2006 ben ik gedoopt, heel bewust met heel mijn hart gekozen om Jezus te volgen. Vooral verkondigen vind ik belangrijk, dat iedereen hoop mag hebben in deze gebroken wereld. Ik ben actief bezig met projecten zoals Prayer Station, Stichting Care-van en ik leid samen met mijn man een evangelisatie huiskring.

We zijn allemaal kinderen van één liefdevolle Schepper. Hij wil heel graag dat we thuiskomen en we hebben ook de taak om anderen over Hem te vertellen. Ik ben veranderd en wordt nooit meer hetzelfde.