Getuigenissen met tag 'vergeving'

Huug

© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Mijn naam is Huug van den Burgt, ik ben geboren op 7 september 1946. Mijn ouders hebben me opgevoed en onderwezen binnen de geloofsbeleving van de gereformeerde kerk in Amstelveen.
Ik ben op 30 maart 1967 getrouwd met Hennie Bos, die ook haar opvoeding en onderwijzing binnen dezelfde geloofsgemeenschap heeft ontvangen als ik. Toen ons huwelijk werd bevestigd door dominee Morgenstern kregen we als trouwtekst mee: “De Here is uw Bewaarder”. Dit staat in Psalm 121:5a.
We kregen 4 kinderen die we in beginsel ook op dezelfde wijze wilden opvoeden.

Werk en huwelijk

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Ik ben op 6 oktober 1968 in dienst getreden bij het Gemeente Vervoersbedrijf in Amsterdam. Na verloop van jaren verdween langzamerhand de band met de kerk en kwam ook ons huwelijk onder druk te staan.
We gingen elk weekend naar de camping. Ik werkte veel over om mee te kunnen doen met de omgeving en ook de verleiding die – tijdens het werk op de bus – sterker werd, was een ondermijnende factor in ons huwelijk geworden. Na 10 jaar kwamen we aan de rand te staan van een scheiding.
Intussen was ik ook nog vakbondsvertegenwoordiger geworden binnen mijn werkkring en al deze invloeden deden onze relatie geen goed.

Als de buurman gaat geloven…

We woonden naast een familie die niet gelovig was. Op een gegeven moment kwam de buurman bij ons binnen en vertelde dat hij zich had bekeerd tot Jezus en vertelde mij over een persoonlijke omgang met God. En, geloof me, ik wist echt niet waar hij het over had. Ik had nog nooit in mijn geloofsbeleving iemand ontmoet die door berouw en bekering ging geloven in God. Dat stond wel in de Bijbel, doch dat was in de tijd van de apostelen en dat gebeurde misschien ver weg, maar bij mijn buurman, dat was iets nieuws. Ik had hoogstens In de kerk geleerd dat je als kind gedoopt werd, daarna naar catechisatie ging en dan belijdenis deed en zo werd je lid van de kerk. Dit was een nieuw fenomeen.
Ik luisterde en wilde weten wat er dan wel gebeurd was. Ik snapte er niet zoveel van. Mijn vrouw en ik werden uitgenodigd om eens mee te gaan naar een Bijbelstudiegroep en deze uitnodiging namen we aan. We kwamen terecht in een bont gezelschap van christenen uit allerlei denominaties en ook, zoals mijn buren, zonder een kerkelijke achtergrond. Een ding hadden ze gemeen, allen kenden een persoonlijke relatie met God door Jezus Christus.

Persoonlijke relatie

Mijn vrouw werd er diep door aangeraakt en wilde dit ook in haar leven toelaten. Ze koos voor een persoonlijke relatie met Jezus, men bad met haar en men vroeg of ik dat ook wilde, doch ik kon die keuze niet maken. Op weg naar huis was ik boos op haar, voelde me verdrietig en ontdekte dat er Iemand in haar leven was gekomen die meer betekende dan ik. Ze straalde van blijdschap en gaf te kennen heel graag met mij deze weg te willen opgaan. Ik snapte niet wat ze had en kon het ook niet vinden.

Uiteindelijk gingen we slapen en ik kon de slaap niet vatten. Ik riep en bad tot God om dezelfde beleving als mijn vrouw, woelde in mijn bed en had het gevoel dat al mijn geroep en gezoek niet verder kwam dan het plafond boven mijn hoofd. In ieder geval, toen ik de volgende ochtend opstond was er nog niets veranderd.

Vergeving

Ik stond op en wilde naar beneden gaan om mij gereed te maken voor het werk. Op het moment dat ik de woonkamer binnenliep gebeurde er iets ongelofelijks met me. Het leek, in mijn beleving, of iemand daar mijn hart aanraakte en een zware steen van mijn hart wegnam. Deze aanraking was zo ongelofelijk hevig, dat ik mijn emotie niet meer in de hand kon houden en ontzettend begon te huilen en niet meer tot bedaren kon komen.
Mijn vrouw en de kinderen kwamen nieuwsgierig kijken wat er aan de hand was en ik probeerde uit te leggen wat er met mij gebeurd was. Ze brachten een theedoek, want een zakdoek was niet voldoende om mijn tranen op te vangen. Na ongeveer een half uur begon de emotie wat tot bedaren te komen en kon ik mijn beleving enigszins onder woorden brengen.

Ze brachten een theedoek,
want een zakdoek
was niet voldoende
De kinderen waren erg onder de indruk van wat ze beleefden en gingen naar school. Het werd mij duidelijk wat ik had beleefd en daardoor kon mijn vrouw uitleggen wat mijn grote belemmering was geweest om tot dezelfde keuze te komen als zij. Wat ik bij het betreden van de woonkamer had beleefd was namelijk de vergeving van zonde die mijn hart belemmerde om tot God te komen. Mijn roepen en bidden in de nacht was doorgedrongen tot Gods troon en niet zoals ik dacht: namelijk tot het plafond. God reageerde op mijn oprecht gebed en op mijn berouw, welke ik had uitgesproken over mijn leven dat ik had verkozen in de periode die voorbij was gegaan.

Hersteld huwelijk

Wat ik aan mijn vrouw moest belijden was niet het gemakkelijkste moment, doch ik ontdekte dat God in zijn wijsheid begreep op welke wijze het mogelijk was om het huwelijk te redden en de relatie te herstellen. Hoewel mijn woorden haar pijn deden, begreep ze innerlijk dat ze er niet om heen kon om mij te vergeven. Want op dat moment sprak de Here tot haar hart en zei tot haar: “Ik heb jou al je zonden vergeven en vrede gegeven. Wat doe je nu met je man die het nu aan jou vraagt?”
U begrijpt dat het een emotioneel moment werd die ons voor de keuze bracht om verder te gaan. We beleefden een geweldige ommekeer in onze geloofsbeleving. We lieten ons dopen door onderdompeling en droegen onze kinderen op voor Gods aangezicht. We wilden dit doen omdat we nu pas echt in een relatie waren gekomen met Jezus. En de psalm die dominee Morgenstern had meegegeven als trouwtekst werd bewaarheid in ons huwelijk. De Here bewaarde ons voor een verkeerde beslissing en leidde ons terug naar Zijn hart. De Here hielp ons om Hem echt te leren kennen. Hoewel wij ontrouw waren geworden bleef de Here God over ons leven waken en bleef getrouw aan Zijn Woord.

Actief in Gods Koninkrijk

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

We wilden wat we hadden leren kennen uitdragen en organiseerden met een aantal andere gelovigen activiteiten in de verschillende wijken in Amstelveen. We brachten de Heils-fontein rond, De Stem en Er is Hoop-bladen. We hebben geënquêteerd, een tentcampagne gehouden en enkele jaren op een plein geëvangeliseerd.

Uiteindelijk voelden we ons geroepen om naar Suriname te gaan. Na verloop van tijd heb ik mijn baan opgezegd en zijn we werkzaam geweest in Nickerie en later in Paramaribo.
We hebben een pleeggezin opgebouwd en moesten dat later overgedragen aan een ander echtpaar. In die periode hebben we ons 5e kind gekregen. Hij was 5 dagen oud toen hij bij ons in huis kwam en werd door ons als zoon aangenomen.
Natuurlijk zou ik nog veel kunnen schrijven over onze belevenissen tijdens ons verblijf in Suriname, doch dat komt misschien eens een andere keer.

Teruggekeerd in Nederland vond ik weer een huis en ik kon ook weer terugkeren bij mijn oude werkgever. Ik werd weer buschauffeur bij Connexxion.
Ik heb met anderen leiding gegeven aan de volle evangeliegemeente De Wijngaerdt, die elke zondagmorgen om 10.00 uur samenkomt in het gebouw ‘Westend’ in Amstelveen.

Ingrid

© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Mijn naam is Ingrid de Zwart-van der Plas. Ik ben geboren in februari 1958, ben getrouwd en sinds oktober 2003 actief in Evangelie Gemeente De Deur in Heerlen.
Ik wil graag mijn getuigenis geven over hoe ik met mijn familie tot God en in deze gemeente terecht gekomen ben.

Het geloof in mijn jeugd

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Ik kom uit een gezin van zes kinderen: een jongen en vijf meisjes. Mijn ouders kwamen in de oorlog naar Heerlen. Ze waren Hervormd, maar in het zuiden van het land moest je wel Katholiek worden, anders konden de kinderen niet naar school en kreeg vader geen werk. Wij werden streng opgevoed, maar met liefde.
Iedere week gingen we naar de kerk, omdat we dan een kwartje kregen. Ik heb communie gedaan en heb vormsel gedaan. God heeft altijd een rol gespeeld.
Wij hadden nonnen en paters als leraars. Dat was geen pretje. We moesten iedere dag voor de les begon bidden en als je niet luisterde kreeg je met een rietje een tik op je vingers. Toch bleef ik respect houden voor deze mensen. Het waren toch bruiden van de Heer. We maakten werkstukjes met alles over het leven van Jezus.

Helse ervaring

Toen ik op mezelf ging wonen, was het afgelopen met het bezoeken van de kerk. Ik geloofde nog wel, maar meer ook niet.
Mijn leven was een hel. Mijn huwelijk is een aantal keren mislukt door alcohol en drugs en door seksuele mishandeling van mijn kinderen. Ik werd voortdurend mishandeld en moest vluchten naar blijf-van-mijn-lijfhuizen. Op het moment dat ik (in de verzorging) werkte, pleegde mijn ex-man incest bij mijn dochter van 6 jaar en mijn zoon (een baby). Tot op het moment dat mijn dochter midden in de nacht naar mijn moeder vluchtte. Zo is de hele waarheid aan het licht gekomen.
Ik vroeg meteen scheiding aan. Probeerde zelfs zelfmoord te plegen, maar door iets wat mij tegenhield is dat mislukt. Een stem zei van binnen: “Denk aan je kinderen. Ze hebben jou nu 2 maal zo hard nodig.” Uit veiligheidsoverwegingen werden mijn kinderen weggehaald, omdat de vader ze probeerde te ontvoeren.

Ik had zo’n grote haat gekregen en gaf God meestal de schuld, want waarom hielp Hij niet? Waar was Hij toen ik Hem nodig had? Ik snapte het niet en ging de paranormale wereld in. Overal zocht ik markten op en was zelfs van plan om heks te worden. Ik werd ziek en lag vaak in het ziekenhuis met medische klachten: reumaverschijnselen, angsten en paniekaanvallen.

De ommekeer

Later heb ik mijn huidige man leren kennen en we zijn nu 12 jaar bij elkaar.
Door mijn ziektes, o.a. fybromyalgie, hemochromatoze (ijzerstapeling, waar je spieren van kunnen roesten) hebben we vele, moeilijke tijden doorstaan. Het was een genetische ziekte, waar ik de dubbele drager van was. De gehele familie moest bloed prikken, omdat deze het ook konden hebben. Ik was zo verdrietig en zag het af en toe niet meer zitten.

Totdat iemand ons aansprak en zei: “God is op zoek naar jou. Hij heeft een groot plan met jou! Zonder dat je het wist, riep God je de hele tijd. Laat je niet tegenhouden door omstandigheden. Hij wil dat je elke belemmering van je afschudt, omdat Hij van je houdt. Ook van je familie”.
Na een lang gesprek zijn we mee gegaan, hebben ons bekeerd van onze zonden en ons laten dopen door onderdompeling.

Ik heb zelfs mijn ex-man vergeven. Zonder haat kan ik hem aankijken. wat veel mensen niet begrijpen. Voor mijn bekering was ik ook een zondaar, maar God heeft mij vergeven nadat ik Jezus in mijn hart heb gesloten en zijn pad volg.

vergeven
Alleen mijn dochter accepteert dat niet. Hoe kan iemand zo’n man vergeven? Hij heeft je kinderen verkracht, waardoor zij er nu hun hele leven mee moeten leven. Ik heb nog steeds geen contact, maar het is en blijft mijn dochter. Diep van binnen houd ik veel van haar en ik vergeef haar bitterheid.. Vaak heb ik vergeving gevraagd maar ze weigert nog steeds.

Gods genezende kracht

Tot nu toe zijn we nog steeds actief in de gemeente. Door ziekte kon ik niet veel. Ik heb voor me laten bidden voor de door haat en bitterheid veroorzaakte pijnen en depressies. De pastor liet mij op een stoel zitten en liet mij de ongelijkheid van mijn benen zien. Na gebed waren ze mooi gelijk. Ik verwierp alles wat met occultheid te maken had.
Mijn man is een tijdje weg geweest. Maar ondanks dat ben ik blijven volharden en God heeft mij beschermd in deze moeilijke tijden. Ik bleef naar de kerk gaan en God trouw dienen.
Toen mijn man terug was, zijn we weer met zijn allen naar de gemeente gegaan. Ik heb nu sinds kort een bediening bij de zondagsschool, wat ik met veel liefde doe.

Mijn bloeduitslagen zijn nu bijna goed. Ik kan weer evangeliseren, omdat de spierreuma weg is. Sinds januari 2008 heb ik niet meer in het ziekenhuis gelegen en de artsen weten niet meer wat ze doen moeten. Ik heb vaak nog wel pijn, maar de artsen zeiden dat ik ermee moest leren leven.

Toen ik de artsen uitlegde dat God een grote rol speelde in mijn leven, bemoedigden zij mij met: “Blijf vertrouwen op God. Hij is de enige geneesheer en wij zijn alleen instrumenten van Hem”! De kracht van God en gebed voor genezing helpt beter dan de hele revalidatie in het ziekenhuis. Als ik nu weer pijn voel, vraag ik in gebed aan de Heer of hij de pijnen weghaalt. Meestal is het dan ook werkelijk weg.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Gods plan

Ondanks dat we nog in moeilijke situaties zitten blijven we volharden, omdat wij weten dat God altijd bij ons is. We vertrouwen God meer dan wie ook. Daarom zeg ik jullie: “Twijfel niet langer, God heeft een plan met allen. Denk daaraan, en geloof in God. Sta sterk in geloof, want God is bezig!”
Jezus heeft ooit gezegd: “Jullie zullen nog grotere werken doen dan Ik deed, als je maar in Mij gelooft”. Strek je daarom met heel je hart naar Hem uit. Leef met Hem, iedere dag. Wees eerlijk en rein in je daden en God zal je leiden. HIJ HEEFT ALLES ONDER CONTROLE !!!

Petra

© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.
Niemand haat ooit zijn eigen lichaam, integendeel: men voedt en verzorgt het zoals Christus de kerk.Efeze 5:29

Hallo allemaal,

Ik ben Petra, 34 jaar en getrouwd. We hebben 2 kinderen: Een dochter van 9 jaar en een zoon van 5 jaar. Twee-en-half jaar geleden ben ik tot bekering gekomen en heb een levende relatie met Jezus Christus ontvangen.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Ik ben hersteld van anorexia. Hoewel ik het nog steeds moeilijk vind om het uit te spreken.

Ik kom uit een christelijk gezin. We waren met ons negenen: Vader, moeder, 5 broers en zussen, oma en ik. Het geloof, de buitenkant, hard werken en niveau was erg belangrijk. Geld was er genoeg en zo werden we ook vaak in het dorp beken: het perfecte gezin. Aan de andere kant was er ook veel liefde en gezelligheid.

De familie van mijn vaders kant had veel invloed op ons gezin. Trots, hoogmoed en “de wáre kerk” waren zo belangrijk, dat ze uiteindelijk een eigen kerk hebben gesticht en in een sekte zijn beland. Mijn ouders waren als enige niet hierin mee gegaan, dus werden we verstoten. Dit had grote gevolgen voor ons als gezin.

Op mijn 12e werd mijn moeder depressief en werd regelmatig opgenomen in psychiatrische inrichtingen, ook heeft ze een zelfmoord poging gedaan. Mijn vader werkte hard en oma zorgde voor ons of af en toe een kindermeisje.

Ik heb mij altijd de minste gevoeld. Als persoon stelde ik niet zoveel voor, iedereen kon alles net iets beter, was mooier en als het thuis niet goed ging, dan lag dat aan mij. Of tenminste: zo dacht ik. Toch stond ik bekend als het zonnetje in huis. Ik geloofde in God, maar had daarnaast veel angsten en hallucinaties. Ik had het idee mijzelf te verliezen en had geen controle meer over mijzelf.

Ik was ongeveer 16 jaar toen ik begon met minder eten bijv. geen koeken eten of zwarte koffie drinken en zo kreeg ik mijzelf onder controle. Op mijn 17de kreeg ik verkering met de jongen die nu mijn man is. Ik moest stage lopen in een jongerencentrum en ging op kamers. Alles kwam tegelijk, ik had het gevoel aan zoveel eisen te moeten voldoen, ik had er geen grip op.

Vanaf dat moment ging het bergafwaarts. Ik ging al minder eten. Hele dagen zat het in mijn hoofd: “wel eten, niet eten, ik ben lelijk, ik kan niets, dom, dik” enzovoort. Op een gegeven moment woog ik 46 kilo, ik werd achterdochtig naar mensen, slikte afslankpillen, laxeerpillen, afslankgels en moest op gegeven moment stoppen met mijn studie jeugd- en jongerenwerk en ging weer thuis wonen.

Toch heb ik het heel lang geheim kunnen houden. Mijn vriend en mijn vriendin wisten het wel, maar ik had het er niet veel over. Het bleef mijn geheim, dat was veilig. We trouwden en ik dacht dan gaat het vast wel beter. Maar het werd alleen maar erger er moest gekookt en gegeten worden.

Boodschappen doen was iets vreselijks, wat halen we in huis en wat niet. We hadden ons winkelkarretje gescheiden. De ene helft voor mij en de andere helft voor mijn man. Hij moest ook persè die route nemen in de winkel die ik wilde, anders was ik de kluts kwijt. Sommige dingen moesten ook verplicht ergens anders gehaald worden, daar zat dan bijvoorbeeld 1 calorie minder in.

Lichamelijk contact werd steeds moeilijker. Niemand mocht mij aanraken. Ik ging nog meer sporten, fietsen, lopen, rennen, trap op, trap af. Echt alles in het extreme. Vier uur sporten achter elkaar zonder eten, geen probleem. Ik gaf mezelf ook nog op de kop, want het had altijd nog wel sneller, harder of langer gekunt. Het was nooit voldoende.

Soms kookte ik, ging aan tafel zitten en zat te kijken hoe mijn man het op zat te eten. Ik leed op gegeven moment mijn eigen leven en leefde van schuldgevoel naar schuldgevoel.

Van een vriendin kreeg ik een dagboekje om van me af te schrijven. Hier heb ik 2 keer wat in geschreven. Ik citeer een stukje uit 1994:
“Ik ben er heel diep in weggezakt. Ik voel me als ik niet eet schuldig, ik voel me als ik wel eet schuldig, ik voel me schuldig als iemand mij wat aanbied en ik zeg nee! Ik voel me schuldig tegenover mijzelf als iemand mij eten aanbied en ik zeg ja! Ik ben geestelijk zo moe, en lichamelijk voel ik niks. Ik sta er mee op en ga er mee naar bed. Ik fiets ermee, ik werk ermee, ik eet ermee, ik praat ermee, nooit één moment rust.”

Hierna ben ik in therapie gegaan. Ik heb daar leren eten, en mijn gevoel weer te leren voelen. Ik durfde op een gegeven moment niet meer heen. Het was zo beangstigend om weer te voelen. Mijn man moest me er heen sleuren, hij bracht me tot aan de deur, en wachtte tot de deur weer dicht ging en haalde me aan het eind van de dag weer op.

3 jaar later heb ik weer een stukje geschreven: “De maat is vol van al dat gepieker, eindelijk kom ik erachter na zo`n 3,5 jaar dat het niet overgaat. Ik kom erachter dat douchen ook vreselijk is. Ik sla mijn armen altijd om mijn buik, zodat ik mijn lelijke lichaam niet hoef te zien en toch kijk ik dan en dan voel ik me weer schuldig, het is net of ik mezelf pijn wil doen, zodat ik dan niet wil eten, maar dan pak ik toch weer eten en dan voel ik weer rot. Ik ga er alleen nog maar op achteruit.”

Dat was natuurlijk niet zo want ik ging dingen signaleren en ik kreeg weer gevoelens die ik niet meer kende, het waren gevoelens van angst, boosheid en verdriet, het voelde zo ellendig, dat ik het gevoel had dat ik dood ging. Ik kon het niet meer dragen, mijn lichaam en geest konden niet samen gaan, het was uit ballans. Soms viel ik zomaar weg en viel dan in een diepe slaap. Dat gebeurde regelmatig.

Ons huwelijk ging niet meer goed, door nog andere dingen die er bij kwamen. We hadden niet veel met God, we geloofden wel, maar deden er niet veel mee. Op een gegeven moment zouden we uit elkaar gaan, maar het bijzondere was dat we 1 keer samen hebben gebeden: God help ons!!!
Toch wilden we het samen weer opnieuw proberen. Later hebben we 2 prachtige kinderen van God ontvangen. Hoewel ik de zwangerschappen niet makkelijk vond, omdat mijn lichaam veranderde. Maar door 4 jaar therapie had ik alles wel aardig onder controle en leefden we gewoon ons leven.

God heeft ons gebed 8 jaar later verhoord. Ik begon een dieper gevoel van emotie te missen eigenlijk was ik op zoek naar God. Op zoek naar geliefd te worden. Door project doelgericht leven (een bijbelstudie) en een interkerkelijk koor kreeg ik een relatie met Jezus. Ik vond het zo bijzonder hoe deze mensen vol van God waren. Ik begon steeds meer te begrijpen: “God kijkt naar mij en Hij vindt mij mooi.”

Eenmaal op een zondagochtend in een fijne gemeente, VBG Groningen beland, heb ik alleen maar gehuild. Ik kwam erachter dat ik mocht zijn wie ik ben. Ik begon bijbel te lezen en kon niet meer stoppen (dat was pas een goede afslankmethode). En zo kwam ik bij die tekst van Ef 5:29. Ik zal hem nog een keer voorlezen:
Want niemand haat zijn eigen lichaam, maar voedt en verzorgt het zoals Christus de kerk.

Ik ben op mijn knieën gegaan en gezegd: “Heer hier ben ik. Ik kan het niet meer. Vergeef mij, Heer. Hoe kan ik mijn eigen lichaam nog steeds zo haten, terwijl God het heeft gemaakt, zoals Hij het heeft bedoeld? Wilt U mij veranderen. Ik geef mij zelf aan U, wilt U mij genezen”

Ik ben een herstel-programma gaan volgen: Celebrate Recovery. Ik heb dit doorlopen met nog 3 fantastische vrouwen (zussen) en er is mij zoveel meer duidelijk geworden. Ik heb kunnen vergeven wat anderen mij hebben aangedaan. Ook ik heb veel mensen, vooral mijn lieve man en familie en vrienden, verdriet gedaan. Maar God heeft mij vergeven. Nu kan ik ook mijzelf vergeven.

Ik leef niet meer van schuldgevoel, naar schuldgevoel. Ik ben vrij!!! Uit genade.

Ik heb verschillende therapieën gevolgd en dat was goed, dat moest ook, maar God is de heelmeester van Geest, ziel en lichaam. Het bijzondere hiervan is, dat ik dacht dat het heel goed met mij ging, dat was ook wel zo. Beter dan het eerder was, maar het zat altijd in mijn hoofd, ik hield het nog steeds onder mijn controle. Er zat nog steeds veel angst, om niet dik te worden, eigenlijk om niet geliefd te worden.
Maar het is nu weg, uit mijn hoofd, Geest en lichaam kunnen weer samen gaan. In begin ervoer ik dat als een rust, nu als een intense vrede met God.

Oh ja, ik word nog steeds aangevallen, je moet toch maar weer sporten, wat zal het heerlijk zijn om als een veertje door het leven te gaan, alsof ik dan meer gewaardeerd wordt, alsof mijn identiteit aan mijn uiterlijk afhangt.
Maar mijn identiteit is in Christus. Een aantal weken geleden heb ik te horen gekregen dat ik reuma in de weke delen heb en hypermobiliteit, dus altijd pijn en moe. Ook is er geconstateerd dat er een stukje bot beschadigd is, waarschijnlijk door sporten en bevallingen. Dit kan gekomen zijn omdat ik mijn lichaam niet goed heb verzorgt en heb kunnen luisteren naar mijn lichaam en daar nu de gevolgen van moet ondergaan. Ook daar pakt satan mij op, zo van, voel je maar weer lekker schuldig. Maar ik stuur het weg in de naam van Jezus. Want het zijn allemaal grote leugens die in je hoofd zitten. Zoals het staat in de bijbel: Onderwerp u dus aan God, maar verzet u tegen de duivel en hij zal van u wegvluchten. — Jakobus 4:7-8

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Dit is wat ik voor God mag doen, dienen vanuit ervaring. Wie ben ik, dat ik hier mag staan? Ik? Ik ben een parel in Gods hand. Echt, God kan genezen. Door zijn zoon Jezus heeft Hij alle pijn en verdriet gedragen opdat ik mag leven zoals Hij dat heeft bedoeld. Beken eerst je hoogmoed. Ik bedoel hiermee, dat je moet ontdekken dat je het zelf niet kan. Kies radicaal voor God. Stel je leven onder de heerschappij van Jezus. Dan komt de rest ook wel.

Ik weet als geen ander om het alleen te willen op lossen. Dat van mij is nooit erg genoeg. Er is altijd wel iemand dunner dan ik. En dit is wat ik anderen wil vertellen, alsjeblieft deel het. Kom uit die schelp, laat God het openbreken, dan mag je de parel worden, zoals God jou heeft bedoeld.

Arno

© Copyright MijnGetuigenis.nl
Niets van deze website mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van MijnGetuigenis.nl. Deze print is enkel voor persoonlijk gebruik.

Hallo lezer(es),

Fijn dat je langskomt om mijn getuigenis te lezen. Hopelijk kan het iemand verder helpen op zijn weg naar de HEERE God.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Laat de redenen mijns monds, en de overdenking mijns harten welbehagelijk zijn voor Uw aangezicht, o HEERE, mijn Rotssteen en mijn Verlosser!Psalm 19:15

Mijn naam is Arno, 33 lentes jong 😉 Het is mijn echte naam, want denk dat ik dat moet doen als getuige van de Kracht van de HEERE God. Momenteel revalideer ik van een ongeval wat ik vorig jaar had.

Misbruik
Ik ben tot de HEERE God gekomen in een recent verleden. De weg daar naartoe zal men hieronder wel duidelijk worden. Ik zal beginnen met een kleine terugsprong naar het verleden.

Vanuit de opvoeding die mijn ouders hebben gegeven, heb ik wel een Christelijke achtergrond. Aangezien mijn vader Katholiek en moeder Hervormd waren, hebben ze mij en mijn zus vrij gelaten in ons geloof, opdat wij uit eigen beweging naar Hem zouden gaan.

Op jonge leeftijd (±8 jr.) ben ik door een man over een langere periode meerdere keren seksueel misbruikt. Deze man ging naar de kerk en had daar ook een functie. Ik ben door alle omstandigheden aardig van het juiste pad afgedwaald. Achteraf vind ik de omstandigheden vind ik geen excuus voor mezelf. Ik kan niemand de schuld geven, zéker de HEERE God niet, want ik ben er zelf bij geweest en ben zelf verantwoordelijk voor mijn daden.

Ontspoord
Uiteindelijk is de ontsporing zo ver door gedrongen, dat ik véél met Justitie in aanraking ben gekomen. Wat me uiteindelijk zo’n 3 jaar in een jeugddetentie heeft doen belanden. Eenmaal daaruit gekomen is mijn weg niet geheel over rozen gegaan. Ik heb zwaar aan de drugs gezeten en heb ook de alcohol niet laten staan. Alles wat de HEERE God verboden had kwam aan de orde en dacht het allemaal zelf wel op te lossen. Door het verleden heb ik een zware agressie over me heen, die ik ook liet gelden. Als ik het niet met woorden kon, dan maar met de handen.

Ik heb in de tussenliggende periodes wel degelijk ook in de Bijbel gelezen en mezelf erin verdiept, maar na dan weer geconfronteerd te worden met dingen, liet ik dan de Bijbel weer liggen en ging de ontsporing weer verder dan waar ik was gestopt.

Ongeval
Vorig jaar 10 juli heeft de HEERE God letterlijk mijn leven stopgezet: Een zwaar scooterongeval heeft het leven wat ik leidde aardig op de kop gezet. Continue jagen en jagen en alleen met eigen belangen bezig zijn is acuut beëindigd. Een zware klap en een hersenschudding hebben me dus even gestopt. Van de dag van het ongeluk weet ik niets meer, maar weet wel dat ik als eerste dacht toen ik opstond: “Godzijdank, ik leef nog”. Verder is alles een zwart gat voor mij van die dag, totdat ik in het ziekenhuis kwam om röntgenfoto’s te laten maken. Elk botje aan de linkerkant bleek beschadigd. Scheuren in de schouderbladen, scheuren in het schaambot, ruggenwervel scheef, hersenschudding, hand in het gips, botsplinters bij het been, wonden op schouder en enkel, nekklachten. Maar mijn hoofd was helemaal intact, ondanks de enorme klap die ik had gemaakt. De dokter zei dat het een wonder was, en hij begreep er niets van dat mijn hoofd geen barst had of iets dergelijks.

Bekeerd
In de periode erna is er véél met vrienden en bekenden gepraat. Met één vriendin in het bijzonder, Marry Meijer, heb ik echt goede diepgaande gesprekken gevoerd over het geloof en de HEERE God. Zij was Gods instrument om mij zover te brengen waar ik nu sta in het geloof en in mijn relatie met de HEERE Jezus Christus. Maar toen had ik nog niet mezelf aan de HEERE gegeven.
Marry heeft me uiteindelijk de vraag gesteld of ik bekeerd was, waarop ik volmondig ‘Ja’ heb geantwoord. De Heilige Geest overtuigde me ervan, dat dat ‘Ja’ van mij meer moest zijn dan alleen een woord wat je uitspreekt. Ik voelde, dat ik mezelf totaal aan de HEERE moest geven.

Gaat dan henen, onderwijst al de volken, dezelve dopende in den Naam des Vaders, en des Zoons, en des Heiligen Geestes; lerende hen onderhouden alles, wat Ik u geboden heb.Matteus 28:19

Na gebeden te hebben en de Bijbel te hebben gelezen wederom, waarin ik diverse verzen kreeg als bevestiging, heb ik mezelf op 4 september 2007 laten dopen in Naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.

Vergeving
Voor ik echter de doop heb aangegaan ben ik diep in mijn hart gaan kijken.
Er was nog iets dat ik móest doen, aleer ik de doop zou kunnen aannemen. Want als de HEERE God mij dan zou vergeven voor al mijn daden, wat zou deze persoon dan moeten doen om echt vrij te zijn in denken en doen. Mijn gevoel zei me, dat ik de man die mij misbruikt heeft, moest vergeven. Dat ik hem genade zou schenken en zou vergeven wat hij mij heeft aangedaan. Het gebed wat volgde was een zwaar en emotioneel gebed, maar heb daarna een enorme innerlijk rust mogen ervaren die je verbeelding te boven gaat. Het is met geen pen te beschrijven wat het met me heeft gedaan.

Op de dag van mijn doop heb ik mijn ouders om vergeving gevraagd voor de dingen die ik hun heb aangedaan, vanaf mijn jeugd tot aan die dag. Ook daar voelde ik me geroepen toe door de Heilige Geest. Ik voelde me geleid daarin, want ik wou met de HEERE God in het reine komen, vóór ik dus mijn doop aanging. De vrede die ik na dit alles heb ervaren is nogmaals onbeschrijflijk.

Mijn hele leven staat nog steeds ondersteboven, maar hou me vast aan de bemoediging dat niet alles goed zal gaan, maar er een behouden aankomst zal zijn voor mij. Ik leef met de HEERE Jezus Christus als mijn Verlosser en Redder. Hij heeft mij uit een donker dal gehaald en mij op een Rots geplaatst, in Zijn Licht.

En Hij heeft mij uit een ruisenden kuil, uit modderig slijk opgehaald, en heeft mijn voeten op een rotssteen gesteld, Hij heeft mijn gangen vastgemaakt.Psalm 40:3
Wij dwaalden allen als schapen, wij keerden ons een iegelijk naar zijn weg; doch de HEERE heeft onzer aller ongerechtigheid op Hem doen aanlopen. Jesaja 53:6

Ik dank en prijs Hem daarvoor. Dat Hij mij, Arno, als persoon heeft vergeven voor mijn zonden. Dat de HEERE Jezus Christus voor mij aan het kruis is gestorven om mijn zonden te dragen en zo de weg vrij te maken voor mij als ellendig en zondig mens. Hij die zoveel van mij houdt en mij in Zijn Hand heeft gehouden al die tijd dat ik een afgedwaald schaap was.

Elke dag GRATIS een bijbeltekst in je mail of via een app? Kijk op www.DagelijksWoord.nl

Maar die van Christus zijn, hebben het vlees gekruist met de bewegingen en begeerlijkheden.Galaten 5:24

Mijn leven is niet meer het mijne, maar het Zijne. Hij zit op de Troon van mijn hart en geeft mij de kracht om dit te typen.

Bedankt voor het lezen. De zegen der HEERE toegewenst in je verdere wegen.
Arno Petrus Immanuël

Genade, barmhartigheid, vrede zij met ulieden van God den Vader, en van den HEERE Jezus Christus, den Zoon des Vaders, in waarheid en liefde.2 Joh 1:3