Mijn Getuigenis

Hallo, ik ben Hermien,

Het beste is dat ik maar vanaf het begin vertel, wie ik was en nu ben. Ik ben nu 65 jaar en kan wel zeggen dat ik door de jaren heen wat levenservaring heb opgedaan.

Geloofswegen

Bij ons thuis was er nogal wat verdeeldheid wat het geloof aanging.
We waren thuis met zes kinderen. Mijn vader was Zevendedagsadventist en meende dat alles om de sabbat draait. Mijn broer ging naar een Pinkstergemeente, voor hem ging het alleen om Pinksteren. En dan mijn moeder die stil haar weg ging naar de Gemeente Gods.

Maar er werd wel elke dag samen braaf uit de Bijbel gelezen. En zoals het toen ging moest je elke zondag mee naar de kerk. De kinderen gingen met moeder mee. En de anderen gingen ieder hun eigen weg.

Zelf zag ik dat geloof niet zo zitten en volgde mijn eigen wegen, waardoor ik best wel verkeerde keuzes gemaakt heb, waar ik dan ook later de gevolgen van heb moeten ondergaan.

Mijn eigen weg

Ondertussen was er iets in mij toch op zoek naar God. Toen ik weer eens zo in de knoei zat riep ik uit het diepst van mijn wezen tot God en vroeg Hem wat ik nu moest geloven. Als U werkelijk bestaat laat U zich dan zien!

Ik kwam in zo’n diepe duisternis terecht dat ik dacht dat ik dood zou gaan. Alles was lelijk en zwart. Ik besefte toen dat het mijn eigen zonden waren die scheiding maakten tussen God en mij. Vervolgens werd die zwarte sluier van mij weggehaald en kwam ik in een wonderbaarlijk licht terecht dat mij helemaal doorgrondde en mij met zoveel liefde overspoelde… Alles werd nieuw.
Ik was toen 36 jaar. Deze liefde heeft mij niet meer verlaten tot de dag van vandaag.

Waar het op aan komt? Waar je ook gaat, kijk niet naar mensen, maar zoek Jezus. Hij is de weg. Hij wacht op jou.